İtalya’nın muhtemelen en çok tanınan death/black metal grubu Graveworm’ün yeni albümünde neler olduğunu, zaman zaman birbirleriyle küsüşen death metal ve black metal dinleyicilerini nasıl barıştırıp, hep birlikte gözlerini kısarak dolunaya doğru kasvetle bakan bir hale getirdiğini anlatmayı amaçlıyorum bu yazıda.

Kimi black metal grupları müziklerinin içinde death metal öğeleri koymayı çok seviyor, ancak bunu yaparken dinleyici kitlesini kendilerinden soğutabiliyorlar. Şöyle ki, diyelim bir black metal grubu piyasada dikkat çekti. İlk albümünü yaptı, yorumlar da olumlu yönde ve bir dinleyici kitlesi de oluşturdu. İşte buradan sonra yapacakları hamlenin önemini bir onlar bir Satan bilir. Death metalle ilişkiye girdiklerinde sıçışa geçmeleri, oluşturdukları dinleyici kitlelerini kaybetmeleri an meselesi. Black metalden death metale doğru kökten bir değişiklik yapıp başarıyı yakalayan en bilindik grup sanırım Behemoth. Bu konuda Behemoth kadar başarıyı yakalamış grup var mı peki? Belki birkaç grup daha vardır, ama Behemoth’un seviyesine gelen olduğunu sanmıyorum.

Graveworm death metale kökten bir geçiş yapmadı tabii ki, ama bu albümde eskilere göre yoğun bir death metal var. Kitlelerini çoktan oluşturdukları ve iyi black metal albümlerine imza attıkları için bu albümdeki death metal durumu için 2 çeşit eleştiri var:

1) Graveworm bu albümde süper sentez yapmış, ortama hakim death metal havasının ardında gotik ve black metal Sabrine (klavyeci) tarafından iyi tamamlanmış. Değişiklik şöyle güzel böyle süper olmuş vs.vs

2) Allah… pardon Satan belanızı versin ibneler neden black metalden taviz verdiniz (delikanlı black metalci abilerin sert tepkisi! Kaşlar falan çatık hep) bok gibi olmuş fak yu!!

Benim hangi tepkiden yola çıkarak bu yazıyı oluşturacağımı umarım tahmin edebiliyorsunuzder heralde sevgili pasifagresif fanları (hele bi git).
Neyse, nedir bu albümün dikkat çekici yönleri, oraya gelelim. Gitar tonu tam bir death metal albümüne yakışacak boru gibi bir ton. Bu boru tona fon olarak konulan klavye ile black metalden tam uzaklaşılmamış. Ama aslında klavye bundan çok daha fazlası. Bir kere melodileri taşıyor. O olmasa albüm pek bir şeye benzemezdi kanımca. Bunun güzelliği, boru gitar tonunun arkasına klavyeyi çok güzel oturtmaları. Yani böyle bir gitar tonu olmasaydı klavyeler boşta kalırdı diyebilirim. Vokal, black metal gruplarının genelinde görülen sürekli tiz vokal kullanımı yerine, kalın brutal de kullanıyor, iki vokalini de üst üste kaydettiği anlar albümün en akılda kalıcı yerleri arasında. Çünkü o anlarda tüm enstrümanlarda bir yoğunluk ortaya çıkıyor.

Davul albümün genelinde “kütür kütür” gidiyor. Ama hiçbir enstürmanda, özellikle davulda, kimi black metal gruplarında görülen “kulak tırmalama” durumu kesinlikle yok. İlk şarkıdan itibaren tüm enstrümanlar dinleyiciyi çekiyor. Her ne kadar az önce klavyelerin melodileri üstlendiğini söylesem de, tüm melodikliğin klavyelerde olduğunu da söylemek istemediğimi belirteyim. Bunun yanında ara ara gitarlarda da ufaktan İskandinav yörelerini hatırlatacak rifler var.

Kısacası “Diabolical Figures”, blackle death güzel sentezlenirse nasıl bir şey ortaya çıkar sorusunu sürükleyici bir biçimde anlatmış.

Yalnız, keşke Message in a Bottle’ı yorumlamasalarmış.

duraganyolcu