Kadim İskandinav inanışlarını, müzikal anlamda günümüze en hoş şekilde taşıyan gruplardan biri olan Glittertind, yeni albümü ile karşımızda. Albümlere yerel enstrümanlarla eşlik eden müzisyenler haricinde, genç iki elemandan oluşan Norveçli grubun, enstrüman kullanımında artık profesyonel hale gelmiş olduğunu ve yitip gitmesine göz yumulmayan ezgilerin kusursuza yakın derecede metalle harmanlamasının ustaca gerçekleştirilmiş olduğunu görüyoruz.

“Landkjenning”, 10. yy.’ın son Norveç kralı olan Olaf Tryggvason’un davayı satıp ortamı Hristiyanlara emanet ettiği dönemde halkın ikileminden ve baskı ortamından kaynaklanan bunalımı işliyor. Çoğu pagan/black grubunun konsept olarak benimsediği kıyımları nefretle anmaktan ziyade, halkın boyun eğdirildiği (eğmediği, başından olacağını bildiği) dönüşüm öncesindeki gergin sessizliği ve böylece içine itildiği buhranı daha duygusal ve sosyolojik şekilde ele aldıkları söylenebilir.

Gitarların kasten ön plana alınmadığı ve davulun çoğunlukla destansı perküsyon öğeleri olarak yer aldığı parçaların çoğunda, çello ve flütün yanı sıra, “Hardanger fiddle” adı verilen ve geleneksel, bir çeşit eski Norveç kemanı diyebileceğimiz enstrümanı duymak mümkün. Bu enstrümanın albümde bolca hatta inatla yer almasının sebebini, İskandinavya’nın Hristiyanlaşma sürecinde misyoner papazlar tarafından “Şeytan’ın sesi”, “Şeytan’ın çalgısı” olarak nitelendirilip yasaklanmasına post-modern bir tepki olarak açıklayabiliriz.

Sagaların ve Asatru inancını öven müzik eserlerinin genellikle lur (bir çeşit korno) ve bu enstrüman eşliğinde icra edilmesi ve kuzey toplumları tarafından köklü bir şekilde sahiplenilmesi, misyonerlerin hedefleri için kuşkusuz ki başedilmesi zor bir tehlike arzediyordu. (Biz tatlı su satanikleri de bu yüzden “Vay be, nasıl da antikrayst!” diyip bağrımıza basmalıyız onları, evvet!)

Bazı İskandinav grupların yüksek tempolu parçalarındaki punk yaklaşımları dinleyicilerin dikkatinden kaçmayan bir durum olsa gerek. Bu hibrit tutumu, folk metale getirilmeye çalışılan yeni bir soluktan ziyade, yadedilen dönemin kendine has, içkinin su gibi aktığı kasaba meydanı ortamı havasını yansıttığına inanmamdan ötürü, bu gibi altyapı hususlarını türe bir ihanet değil, aksine, özgün bir işleniş olarak değerlendiriyorum. Bunların üzerine gerek brutal gerek clean vokaldeki Viking tavrı ve tadında bırakılmış nakaratlar eklendiğinde, son dönemin en başarılı eseri diyebilirim. Çoğu black ve folk grupları olmak üzere yüzün üzerinde metal grubuna albüm kapağı hazırlamış olan Kris Verwimp’in de sade fakat tarih kokan çalışmasının da albümün ilgi çekmesinde payı olacaktır diye tahmin ediyorum.

Bir parça haricinde tamamen Norveççe olan albüm, bir folk metal albümü için ne yorucu, ne de pagan öğelerinin sanki hiç işlenmemiş olduğunu ya da işlenemeyeceğini sanan heyecanlı gruplar gibi bıktırıcı. Bu özelliğiyle kendine çekerek uzun vadeli dinlemeler vaadediyor. Bilinçli genç Vikingler’e teşekkürü bir borç bilirim.

VINTERSORG’un ilk dönem albümlerini, Fenriz’in STORM projesini ve LUMSK’u sevenlere özellikle tavsiyedir.