As Blood Runs Black şimdilik tek albümü bulunan ve geniş bir kitlenin dikkatini çekmiş Amerikalı bir gruptur. Yeni nesil metalcore yapmasına karşın “birbirinin kopyası gruplar”dan bahsedilirken bu kategorinin içine kolay kolay konulmaz.

“Oynat” tuşuna bastıktan sonra sesi kökletecek bir müziğe hazır olun. Yeni neslin en gaz, en agresif gruplarından birini dinliyor olacaksınız. Kulakları bayram ettirecek, kroslara bol bol abanılmış ve çalmak için sağlam göt isteyen davullar, bol keseden breakdown’lar, harmonik, yaratıcı melodik rifler rahatça fark edilebilecek öğeler. Arada bir hoş sololara da rastlarsınız.

Aslında birçok kişi gibi benim de son dönem gruplardan şikayetlerim var. Özellikle bu metalcore camiasının birbirinin kopyası haline gelen gruplar hayal kırıklığına uğratıyor, hatta sinir bozuyor. İşte bu durum As Blood Runs Black için o kadar geçerli değil kanımca. Tabii ki bazı ortak noktalar olacaktır ama kendine has bir tarzları olduğunu söylemek yanlış olmaz. Karşılaştırdığım zaman mesela, As I Lay Dying’ten daha çok sevdiğimi farkettim. Enstürmanına bu kadar hakim adamlar çıksın, onları yıkar, yağlar, üstüne bir de cila çekerim arkadaş. Ama “hakimiyet” ile her şey olmuyor. Ancak daha grubun ilk denemesi; yer yer farkedilen üretkenlikte tıkanma durumu çok yadırganmamalı.

Çok dinamik yapıda bir albüm. Hızlı ve değişken bir rif kullanımı mevcut. Albümde ana enstrüman davul desek yanlış olmaz. Gitarlar ve bas ne kadar kendini öne çıkarsa da, nerede ne zaman nasıl gireceğini ( mutlaka prodüktorün de katkısı vardır tabii) çok iyi ayarlayan hünerli bir vokal olsa da, parçaları en güzel davullar taşımış. Hele “My Fears Have Become My Phobias” parçasının sonlarına doğru abandığı kroslarla sanırım bir hız rekoru kırmış vaziyette.

Bu kadar hızlısını hiç duymamıştım. Bu davullar için hakketten anüs kaslarını çalıştırmak, götte ceviz kırabilecek duruma gelmek gerekir. Chris Blair son dönemde dinlediğim en agresif vokallerden biri. Ne yazık ki gruptan ayrılmış. Yeni vokal bir sonraki albümde nasıl olur bilmem, ama bu adam kadar grubun müziğine uyum sağlayacağını düşünmüyorum. Genelde ince sesli bir vokal ve hardcore’umsu aşırı agresif bir vokal yapıyor ama şarkı aralarına tuz biber olarak gore vokali girdiği de oluyor. Özellikle verdiği gazı yere göğe sığdıramayacağım hardcore’umsu ama hardcore’dan çok daha gaz olan vokali çok başarılı. Bu vokale ara ara iki kere üst üste kaydedilmiş halde de rastlıyoruz. Bu özellikle breakdown’lara tat vermiş.

Tuz biber demişken gitar kullanımında “open harmonic”ler de ara ara kendini gösteriyor ve dozu iyi ayarlanmış. Albümde “Pouring Reign” adıyla sakin bir parçamız da var. Derenin üstünde ufak bir kayıkla kürek çekerken dinlenilirse çok hoş giden bir parça (sanki yaptım da böyle bişey).

Fondaki bas gitar bu parçadaki en önemli enstrüman. Beneath The Surface, sonlarıyla “hayatımda duyduğum en gaz breakdown’ı içeren parça” mertebesine kavuşmuş bir şarkı. Gerisine de bunun kadar özen gösterselermiş keşke, bu kadar güzel bir breakdown bulunan bir parça In Dying Days ve Legends Never Die’ın yanında anılmalı, onlar kadar güzel olmalı ama vasat kalıyor karşılaştırınca.

Strife (Chug Chug) başlarda ne kadar vasat bir hava verse de ilerledikçe kendini açan bir şarkı. Melodik riflerde ne kadar At The Gates havası varsa da kendilerine özgü olan müziğe bunu çok güzel yedirdikleri için bir araklama durumu pek hissedilmiyor (davul kullanımı özellikle çok önem taşımış bu durumda). Hester Prynne ve Brighter Side of Suffering’de de bu durum rahatça gözlemlenebilir.

Bu üst düzey müzisyenlikle ve çoğunlukla olumlu ilk albüm izlenimleriyle yaratıcılığınızı geliştirirseniz, ittirirseniz ileride en çok telaffuz edilen grupların arasında yerinizi alırsınız benden söylemesi gençler. Bastırın!

duraganyolcu