“Vomitory”nin adı geçtiğinde genellikle “duydum ama dinlemedim” benzeri cümleler sarf ediliyor. Tamam, çağdaşlarının yanında değişik sebeplerden dolayı sönük kalmış olabilirler ama daha iyisini yapamayan birçok gruptan da daha az ilgi gördükleri kesin.

“Carnage Euphoria” çıkana dek, bir süredir death metal dinlemek istemiyordum, huzuru black metalde arar olmuştum. Fakat bu albüm, bana yaz sıcağında akmaya başlayan “corpsepaint”imi sildirip, kamuflâj şortumu yazlıkların arasından çıkarttırdı.

Kuruluşlarının yirminci yılında yedinci albümlerini yayınlayan bu dayılar, hâlâ sözü dolandırmadan, en direkt şekilde brutaliteyle kulaklarımızı delmeye ant içmiş olarak geliyorlar. Yaklaşık kırk dakikalık albüm bittiğinde oluşan boşlukta, konserden eve gelince tuvaletin sessizliğinde çınlayan kulaklar gibi “öküz gibiydi, öküz gibiydi…” cümleleri çınlıyor kafada ve akabinde insan albümü tekrar tekrar dinleme isteğine engel olamıyor.

Evet, albüm bildiğimiz “öküz gibi”. Peki, nedir bu albümü bu kadar “öküz” yapan? En başta yirmi yıllık tecrübenin getirdiği şarkı yazımı ve grup içi uyum… Sonraki sırayı ise elektrikli testereler ve Erik Rundqvist’in “öküz” brutal vokalleri alıyor. Rundqvist’in böğrünün derinliklerinden gelip de monotonlaşmayan vokali, daha albümün sekizinci saniyesinde davullarla bir olup brutaliteye tavan yaptırıyor. Haliyle diğer bir etmen de God Among Insects ve son olarak Torture Division’daki performanslarıyla iyice coşmuş olan ve tarzını Martin “Axe” Axenrot’a (Bloodbath, Opeth) benzettiğim Tobias Gustafsson. Gitarlar her zamanki gibi 90’ların İsveç death metaline yaraşır şekilde tonlanmışsa da Tobben’in davullarının çağın gerisinde kalmayan çatır çatır tonları albümün “sound”unu ve tabi brutaliteyi yüksek seviyede tutuyor.

Bu konuda tek muzdarip olduğum element bas gitar. Bilen bilir, death metalde öne çıkan “löngür” bası ne kadar çok sevdiğimi. Önceki albüm “Terrorize, Brutalize, Sodomize”da da bu durum söz konusuydu fakat bu albümde bas gitara “distortion”ı dayayıp daha bir “cangır” ton elde etmişler. Tek gitarlı bölümlerde veya geçişlerde duyulur olsa da tonu gitarlara yaklaştığı için “löngür” etkisini yapamıyor. Ama gitarların altını çok iyi doldurup brutaliteyi gönülden destekliyor.

Buralara kadar gelmişken kırk dakikayı dört dakika gibi geçirten usta şarkı yazımına da değinmemek olmaz, sevgili gönül dostları. Şarkılardaki riff zenginliği adeta bir kültür mozaiği sunuyor. İsveç yöresinin olmazsa olmazlarının yanında bazı geçişlerde fark edilen Slayer melodileri, hızlı kısımlarda kullanılan Napalm Death’vari bölümler ve karambol bölümlerde yine İskandinavya bölgemizden Rotten Sound, Coldworker’vari gitar-davul işleri albümümüzün dünya çapında tanıtımına katkıda bulunuyor. Sürekli tempo değiştiren davullar, hızlanıp azan, yavaşlayıp kafa sallatan gitarlar ve tadında atılan ne idiği belirsiz sololar (iyi bir şey söyledim) albümü tekdüzelikten kurtarmış.

Prodüksiyon açısından baktığımda Vomitory’nin en iyi albümü diyebilirim. Önceki albümdeki prodüksiyon daha karambol olsa da bestelerle uyum içindeydi fakat bunun gibi daha akılda kalıcı ve derli toplu bir albüm için bu prodüksiyon tam isabet olmuş. Bir de o bas “löngür” olsaydı…

Neyse, sonuç olarak “Blood Rapture”dan bu yana dinlediğim, beni en iyi yakalayan Vomitory albümü “Carnage Euphoria” oldu. Siz de “duydum ama dinlemedim” diyenlerden olmayın, kulaklarınızı kırk dakikalık brutalite saldırısına teslim edin. Albüm bittiğinde kulaklarınız çınlayacak:

“Öküz gibi, öküz gibi…”.

hysteresis