Nosound, 2002 yılında kurulan, İtalyan bir progresif rock grubu. Önceleri grubun vokalisti Giancarlo Erra’nın tek kişilik projesi olmasına rağmen, sonradan gruba katılan elemanlarla grup bugünkü halini alıyor. Grubun genel olarak tüm yükünü sırtlayan G. Erra, büyük bir Porcupine Tree ve No-Man hayranı (hatta Redshift isimli bir Porcupine Tree cover grubunun da üyesi kendisi). G. Erra bu sevgisini Nosound’un müziğine tamamen yansıtmış. Hem 2005 yılında çıkan, ilk albümleri Sol29′da hem de 2008 de çıkardıkları, son albümleri, Lightdark’da Porcupine Tree’nin (özellikle ilk dönem albümlerinin) ve No-Man’in etkisini görmek fazlasıyla mümkün.

Lightdark, 2008′in başarılı progresif rock albümlerinden biri olarak gösteriliyordu. Steven Wilson’ın albüm hakkında olumlu eleştiriler yapması, No-Man’den Tim Bowness’ın ise, No-Man ve Porcupine Tree’den etkilenerek müzik yapan gruplar arasında en iyi olarak Nosound’u görmesi, grup için artı puan olsa da, benim şahsi görüşüm S.Wilson ve T.Bowness biraz nazik davrandıkları yönünde (bu arada Tim Bowness’ın Lightdark albümünde konuk sanatçı olarak yer aldığını da belirtmek lazım).

Yaklaşık 1 saatlik süresi boyunca Lightdark, Porcupine Tree ve benzeri tarzda müzik yapan gruplara aşina olanlara, yeni hiçbir şey sunmuyor. G. Erra’nın sesi dahi S.Wilson’ı andıyor çoğu şarkıda. Atmosfer yaratmak amacıyla kullanılan synthler, gereksiz yere uzatılmış ve atmosfer yaratmaktan ziyade, gayet sıkıcı bir hale getirmişler albümü. Bunun yanı sıra albümdeki her şarkı, ya PT’nin Lightbulb Sun ya da No-Man’in Together We’re Stranger albümünden bir şeyler barındırıyor ve malesef bu benzerlikler esinlenmeden ziyade, biraz taklit gibi durmakta. Elbette G. Erra’ya ve Nosound’a haksızlık da etmek istemiyorum, sevdikleri grupların yollarında ilerlemek istemeleri gayet normal ama biraz ipin ucunu kaçırmışlar gibi.

Albümü bu kadar yerden yere vurduktan sonra biraz da olumlu yanlarından bahsedelim. 15:29 süresiyle albümün en uzun şarkısı olan From Silence And Noise, barındırdığı gitar sololarıyla dikkatimi çeken şarkılardan biri oldu. Ayrıca Tim Bowness’ın konuk vokalist olarak yer aldığı Someone Starts To Fade Away de gerçekten güzel bir şarkı ve başındaki reverse gitar tonuyla çalınan, kısa solo da aklımda kalan hoş detaylardan biri oldu. Albümün ikinci şarkısı olan Places Remained’in de fena bir şarkı olmadığı söylenebilir ancak tüm bunlar sadece ufak tefek detaylar ve açıkcası hiçbiri albümün vasatlığını örtbas edecek nitelikte de değil.

Sonuç olarak albüm, grubun ilk albümü Sol29′a göre daha başarılı ve grubun potansiyelini iyiye doğru kullandığının işaretlerini taşımakta olsa da, benim için “zaman kaybı” mertebesinden çok da uzağa gidemedi. Ama yine de Nosound’u takip etmeye devam edeceğimi ve ekim ayında çıkartacakları yeni albümleri A Sense Of Loss’u merak ettiğimi de belirtmeliyim.

Gençay AYTEKİN