Pop müzik tarihinin gelmiş geçmiş en büyük yıldızı MICHAEL JACKSON, 25 Haziran 2009 itibariyle hayata gözlerini yumdu. Ani bir kalp krizi neticesinde ölen JACKSON, yanına yaklaşılamayacak kalitede işler ortaya koymuş ve pop müzik tarihini tek başına değiştirmişti.
Çocukluğumun 1 numaralı sanatçısıydı. Hala daha müzikçalarımda şarkıları bulunur ve dinlerken daima müthiş bir haz verir. Hüngür hüngür ağlattı beni resmen. Kişi için özel olan sanatçıların ölümünün verdiği hissi şimdi anlıyorum.
Güne böyle dandik bi haberle başlamak bünyemi çökertti. Burda veya başka biyerde günlerce Micahel Jackson’ı anlatabilirim ama gereksiz. Haberi alınca aklıma üşüşen anıları sayabilirim en fazla:
Babamın 88′de İngiltere’den getirdiği VHS’leri ancak aklım ermeye başlayınca izleyebilmiştim. Michael Jackson belgeselleri, Thriller zombileri, BAD plağı, üstüne basınca ışık çakan kaldırım taşları, jukebox’a para salladıktan sonra fizik kurallarını alt üst ettiği Smooth Criminal klibi, rugan okul ayakkabıları ve beyaz çoraplarımızla koridorlarda “moonwalk” yapmaya çalışmamız, Star 1′de ilk kez yayınlanan Black or White klibini VHS’ye çekip yüzlerce kez izlemem, o klipteki değişen suratlar, Speed Demon klibinin sonundaki trafik tabelası, doğum gününmde alınan History albümünü sabah akşam dinlemem, sözlerini götümüzden salladığımız They Don’t Care About Us ve daha onlarcası…
Şu anda televizyonda dönen kliplerini gördükçe hala gözlerim doluyor çünkü o ölümsüzdü. İnsanüstülüğünü beynimize öyle bir işlemişti ki hiçbirimiz ölümü, onun için aklımızın ucundan bile geçirmemiştik. Yıllardır hiçbirşey üretmese de orda olduğunu bilmek bile herşeyin yolunda gittiğinin göstergesiydi. O yüzden onun ölümü üzücü olmanın yanında, insan doğamız için şok edici ve ölümün somutluğunu hissettirici bir olay oldu.
Soul, funk ve rock’ı sentezleyen zamanının ötesindeki parçaları, dansları, kostümleri, klipleri, sahnesi, kısacası herşeyiyle bir bütün olarak “ikon” kelimesini bile yetersiz bıraktı. Böyle bir “şey”i gördüğümüz için kendimizi şanslı saymalıyız çünkü o, bilmemkaç yılda bir çıkan ender yeteneklerden değil, sadece bir kere görülebilecek bir fenomendi.
Aklıma ilk gelenleri düşünmeden yazdım çünkü çok üzgünüm, idare edin artık.
Çocukluğumun 1 numaralı sanatçısıydı. Hala daha müzikçalarımda şarkıları bulunur ve dinlerken daima müthiş bir haz verir. Hüngür hüngür ağlattı beni resmen. Kişi için özel olan sanatçıların ölümünün verdiği hissi şimdi anlıyorum.
Sabah sabah bir Kenan Evren haberi okudum midem bulandı, üstüne bunu okudum hepten göçtüm. Aklım almıyor hâlâ ya. Nasıl ölür ki?
Adam artık sanatçılıktan çıkıp sembol olmuştu. O yüzden ölümü garip geliyor bana.
Hayatımda yaşadığım en büyük hayalkırıklıklarından biri, 93 izmir konserinin iptalidir. 10 yaşındaydım ama ne ağlamıştım.
Huzur içinde uyusun, özleyeceğim.
Güne böyle dandik bi haberle başlamak bünyemi çökertti. Burda veya başka biyerde günlerce Micahel Jackson’ı anlatabilirim ama gereksiz. Haberi alınca aklıma üşüşen anıları sayabilirim en fazla:
Babamın 88′de İngiltere’den getirdiği VHS’leri ancak aklım ermeye başlayınca izleyebilmiştim. Michael Jackson belgeselleri, Thriller zombileri, BAD plağı, üstüne basınca ışık çakan kaldırım taşları, jukebox’a para salladıktan sonra fizik kurallarını alt üst ettiği Smooth Criminal klibi, rugan okul ayakkabıları ve beyaz çoraplarımızla koridorlarda “moonwalk” yapmaya çalışmamız, Star 1′de ilk kez yayınlanan Black or White klibini VHS’ye çekip yüzlerce kez izlemem, o klipteki değişen suratlar, Speed Demon klibinin sonundaki trafik tabelası, doğum gününmde alınan History albümünü sabah akşam dinlemem, sözlerini götümüzden salladığımız They Don’t Care About Us ve daha onlarcası…
Şu anda televizyonda dönen kliplerini gördükçe hala gözlerim doluyor çünkü o ölümsüzdü. İnsanüstülüğünü beynimize öyle bir işlemişti ki hiçbirimiz ölümü, onun için aklımızın ucundan bile geçirmemiştik. Yıllardır hiçbirşey üretmese de orda olduğunu bilmek bile herşeyin yolunda gittiğinin göstergesiydi. O yüzden onun ölümü üzücü olmanın yanında, insan doğamız için şok edici ve ölümün somutluğunu hissettirici bir olay oldu.
Soul, funk ve rock’ı sentezleyen zamanının ötesindeki parçaları, dansları, kostümleri, klipleri, sahnesi, kısacası herşeyiyle bir bütün olarak “ikon” kelimesini bile yetersiz bıraktı. Böyle bir “şey”i gördüğümüz için kendimizi şanslı saymalıyız çünkü o, bilmemkaç yılda bir çıkan ender yeteneklerden değil, sadece bir kere görülebilecek bir fenomendi.
Aklıma ilk gelenleri düşünmeden yazdım çünkü çok üzgünüm, idare edin artık.
Ek:
“I always wanted to do music that influences and inspires each generation. Lets face it, who wants mortality?”
-Michael Jackson