Killswitch Engage’in kariyer çizgisi hep ilgimi çekmiştir. Kariyerine bol In Flames etkili bir müzik yaparak başladılar, In Flames’in alt grubu olarak Amerika’yı turladılar. Çok değil, bir sene sonra Ozzfest’te In Flames alternatif sahnede çalarken bu vatandaşlar ana sahnede yerlerini alıyorlardı. Son yıllarda metalcore gruplarının çok satmasının yolunu açtıkları söylenebilir, “The End Of Heartache” sadece Amerika’da 500.000′den fazla satarak gruba altın plak kazandırdı. Görece ekstrem müzik yapan bir metal grubu için inanılmaz bir sayı bu, tabi daha sonra devamı geldi “çok satan” metalcore albümleri ile.

Gerçi “The End Of Heartache” her ne kadar güzel bir albüm olsa da birbirinin kopyası şarkılardan oluşuyordu, vokalist Howard Jones’un baya sömürüldüğü bir albümdü. Grup bu formül işinden bıkmamış olacak ki kendi kendisinin karikatürü kıvamındaki “As Daylight Dies”ı çıkardı. Artık bu albümle bence grup için tehlike çanları çalmaya başladı, zira iş formül şarkı yapmanın da ötesine geçmiş bildiğin formül albüm haline dönüşmüştü. Hani “As Daylight Dies” sonrasında grubun kredisi bir sonraki “formül albüm” darbesinde sıfırlanacak hale geldi bence. Bu açıdan grupla aynı adı taşıyan bu albüm oldukça kritik önem taşıyor, bakalım grubu rezil mi etmiş vezir mi.

Öncelikle albüme grubun adını vermek kimin aklına geldiyse gözlerinden öpmek istiyorum. Yahu debut albümünüzün adı da zaten Killswitch Engage idi, niye gene aynı adı veriyorsunuz. “Grup geçmişine sünger çekti” diyemiyorum çünkü albümdeki şarkılar bana tersini söylüyor. Evet çok olmasa da bir eskiye özenme hali var albümde, ama hemen umutlanmayın çünkü “formül şarkılar” da duruyor. Grubun yeni şeyler denemek istediğini, ki bu yeni şeylerin “eski” şeyler olması da ironik, görmemek imkansız ama tam olarak “yeni yepyeni Killswitch Engage sound’u” albümü değil bu.

Son dönemde clean nakaratlar olsun, tamamen clean şarkılar olsun, rifler olsun iyice alternatif rock’a bağladıklarından dolayı bariz bir metalleşme eğilimi var albümde, eyvallah. Ama her şarkıda değil, gene mainstream rock şarkıları duruyor. Tempoda hafiften artış var, belki şarkılar biraz daha kompakt tutulmuşlar denilebilir. Rock işine fazla girmedikleri şarkılarda In Flames melodileri ışıl ışıl parlıyor, ki zaten bu anlarda grup iyice melodik death metal’e kayma eğilimleri gösteriyor… derken çat gene acılı clean vokal/rock rifleri. Bilemiyorum cesaret mi edemediler yoksa yeterince şarkı mı yazamadılar, ama albümün düşünce açısından dengesiz hali bariz biçimde ortada.

Bir yanda “aha gazı aldık hayde bre” şarkıları, bir yanda “will you save me?” diye acılı acılı çığıran Howard Jones şarkıları. Hayır albüm içine 1-2 tane serpiştirirsin dinleyici kafa dinlesin diye ama yani albümün ortalamasını da düşürmemek lazım. Bir şeye niyet ettiyseniz sonuna kadar gitseydiniz keşke, duy bunları Adam Dutkiewicz 70 milyon bizi izliyor.

Aslında bütün bu “olması gereken”ler, “keşke olsaydı”lar, “niye böyle olmuş”lar bir kenara, toplamda dinlenebilirliği yüksek bir albüm var elde, türün doğal getirisi evet ama gene de “her şeye rağmen” kendini kurtarıyor albüm. Prodüktör olarak Brendan O’Brien ile çalışmak yaramış gençlere (bu arada Brendan O’Brien’ın Pearl Jam’in Ten albümüne yaptığı yeni prodüksiyonu muhakkak dinleyin çok acayip).

Ha evet albüm güzel ama Killswitch Engage eline gelen güzelim fırsatı değerlendirip kendini yenileyebilseydi çok daha güzel olacaktı, bir sonraki albüme diyelim artık ne yapalım.

sambalici