Müzikte çeşni arayışında olanlar için pek güzel bir seçenek karşımızda. Albüm kapağını gördüğümüz anda olumlu olumsuz pek çok önyargı kaplıyor zihnimizi, fakat beklentilerinizle doğru orantı sağlıyorsa ne mutlu size. Doğu ezgilerine olan sempatimizin Orphaned Land ile oldukça yerleşik bir hal almış su götürmeyen bir gerçek. Özellikle Orta Doğu ülkelerinde bu türün büyük ölçüde ilgi görmesi, dinleyicide zamanla ortaya çıkan alternatif grup arayışını da beraberinde getirmişti.

Şimdiye kadar bir elin parmaklarını geçmeyecek sayıda olan bu gruplar arasında en iddialısı muhtemelen Fas ve Cezayir asıllı Fransız elemanlardan oluşan Arkan. Grubun müziğindeki etnik öğeler haricinde, altyapıyı oluşturan en belirgin hususların, The Old Dead Tree’nin eski davulcusu ve Arkan’ın kurucusu olan Foued Moukid’e borçlu olunması, Arkan’ın kariyerindeki en önemli ayrıntı olsa gerek.

Saf death metal öğelerinin, memleketlerinin geleneksel müziğiyle başarılı bir harmanını ortaya koyan grup elemanları, özgünlükle özgün bir şeyin taklidini ortaya koyma arasındaki ince çizgide olabildiğince dikkatli yürümüşler. Fakat bazı noktalarda ne yazık ki aşırı derecede Türk dinleyicisinin İsrailli kankalarını anımsatıyorlar. Anlayacağınız, oryantal müziğin death metalle kucaklaşması, parçalara etnik, hatta yer yer mistik bir hissi yedirdikleri anların fazla tanıdık bir şekilde olması rahatsız edici olabilir. Öte yandan eğri oturup doğru konuşmak gerekiyor, müzisyenlikteki ustalık, bir EP ardından ilk albümünü çıkaran bir grup için beklenmedik derecede vurucu. Gerçi özellikle Fransa’dan son iki yıl içinde çıkmış olan akıllara zarar death metal albümleri göz önünde bulundurulduğunda bu artık doğal bir beklenti oluyor.

Tabii ki müziğinize bambaşka bir konsept ve etnik enstrümanlar yüklemek isterseniz, hedefe ulaşmak adeta bir kumar halini alıyor. Neyse ki riflerin arasında ud taksimleri, melodilere ruhani bir hava katan bendir yankıları ve hafif, tatlı bir bayan vokal duymayı sevenler açısından tadından yenmeyecek bir getirisi olacaktır bu riskli girişimin. Neredeyse her parçada duyabilceğimiz darbuka da cabası olmakla beraber, albümün en fazla öne çıkan güzelliği, davulda muhtelif kandırmacalara gidilmeden onca etnik enstrümanla (özellikle vurmalı olanlarla) başarılı bir uyumun yakalanmış olması. Coğrafyanın etkisinin kuvvetle muhtemel olduğu İspanyol gitarların ise ne kadar gerekli olduğunu tartışabiliriz, ama acı ile ekşi bu sefer iyi gitmemiş kanaatimce.

Clean vokali bolca duyabileceğimiz albümde çeşitli monologlar da yer alıyor. Apansız yakalayan brutaller ise, kıyaslanmaları kaçınılmaz olan gruptan kesinlikle bir adım önde oldukları bir öğe. Kendisini canlı performansta zora sokacak bir takım işlere girişmemiş olduğunu umduğum vokalist, kitlesiyle güzel bir iletişim sağlayabilirse, olası bir sıkıntıdan albümde yer alan bir kaç etnik parça ile sıyrılabilir. Misal, “Lamma Bada” isimli bir parçamız var ki, içindeki yanık “aman, aman”lar pek hoş anlara sebep olabilir izleyiciler arasında. Bunlar hep atmosfer meselesi pek tabii, başlıca dayanağı da bu değil mi söz konusu türün? Albümün bir diğer hoş yanı, ağır ve hızlı tempolu parçaların yerinde bir dağılıma sahip olması. Vokalin akıcılığı ve gitar tonlarındaki çeşitlilik, türe sempatisi olmayanları bile oldukça havaya sokabilecek nitelikte. Arkan, yurdum metal dinleyicisine bir müjde mi yoksa?