İkinci albümü “The Price of Existence” ile gönüllerde taht kuran, hatta bu tahta götünü yaya yaya oturan All Shall Perish, daha uzun süre aktif bir müzik yaşantısına sahip olacak, başka bir deyişle kıçını o tahta yapıştırıp, zorlasak da oradan kalkmayacak gibi duruyor. İlk albümden sonra oturttukları tarzları için metalcore, deathcore ve progresif metalin harmanlanmış hali diyebiliriz. Böyle adamlar oldukça, temeli atılmış türlerin geliştirilip üstüne hem malzemesi hem görünümü sağlam bir biçimde tasarlanmış, dış ve iç mimarisi zengin yapı(t)lar hep varolacaktır.

“Awaken The Dreamers”ta ilk farkedilen öğe gitar tonunun biraz boğuklaştırılmış olması, ki bu da ayrı bir hava katmış. Bu hava, albümü dinledikçe hissedilen hüzünlü, karamsar havanın ta kendisi. Sözler genelde dünyevi meseleler, para, savaş ve kapitalizm üzerinde duruyor. Adamlar baya duyarlı olmalılar ki çok sert bir dille tüm bu saydığım kavramlara saldırıyor, saydırıyorlar. Öyle gaz ki insana banka bombalatır, tüm paraları yakma arzusu uyandırır. Para kölesi olduğumuz, aslında türlü kurumlar tarafından “satın alındığımız” ve özgürlüğün bu olmaması gerektiği çok etkili bir dille açıklanmış. Her zaman olduğu gibi, tüm enstürmanlarda bir ustalık, bir ne yaptığını bilme, bir tutku ve üst düzey yaratıcılık mevcut. Gitarlar eskisinden biraz daha melodik ve genelde hüzünlü melodiler mevcut. Bas gitar eskisi gibi arada çalınması zor bölümlerle kendini öne çıkarmış. Davul ha keza. Ancaaak, en iyi işi Eddie adlı vokalist arkadaş çıkarmış. Öyle ki bu albümle en sevdiğim 3 vokalden biri oldu. Brutal, gore, scream, düz vokal, sesi müziğin akışına göre uyarlama, vokal melodileri, hepsinde müthiş bir performans ve başarı gösterirken bir de küçük bir yerde “heavy metal çığlığı” atmasıyla “iyi bir vokal nasıl olmalıdır?” sorusuna yeni yeni anlamlar, yeni yeni boyutlar kazandırmıştır benim gözümde. Düz vokallerde “The Price of Existence”a göre bir artış mevcut, bir parça (Memories of a Glass Sanctuary) tamamen düz vokalden oluşuyor. Çok dingin, baştan sona hüzün içeren bir parça, tam bir yağmurlu hava parçası. “The Price of Existence”dan başka bu grubun albümünü dinlemeyen herhangi bir kişi bunun All Shall Perish olacağına asla inanmayacaktır.

Bu dingin parçadan sonra, Stabbing The Purge Dissimulation, Gagged, Bound, Shelved and Forgotten ve Until The End adlarında üç adet yardıray parçayı koymaları bence çok stratejik bir önem taşıyor. Memories of a Glass Sanctuary’de kendileri için çok sıradan olmayan bir durum mevcut olduğu için, ardından direk eski albümlerin gazını verecek üç parça koyarak potansiyel “All Shall Perish bozdu öeğğ” insanlarını savunmasız bırakacak bir hamle yapmışlar. Hatta bu hamleyi kısa, hüzünlü iki enstürmantal parçanın takip etmesi, albümün şarkı sıralamasında o kutsal eski dinleyici-yeni dinleyici dengesini bozmamak için verilen “işte biz bu derece tanıyoruz ortamı, hakimiyetimizi de böyle belirtiriz, istediğimiz müziği ahan da böyle yapar, benimsetiriz” dememeleri için hiçbir sebep bırakmıyor. Ancak ne kadar güzel bir hamle olsa da, bu bahsettiğim 3 parçanın, gaz olmalarına rağmen albümün geneline göre vasata kaçtığı bir gerçek. Albüme 10 üzerinden 10 vermememin tek sebebi bu 3 parça. Ama o kadar vasatlık kadı kızında da bulunur. Albümün kapağı da en sevdiğim 5 albüm kapağı arasına girer.

Gelelim albümün diğer üst düzey parçalarına. Geri kalan tüm parçalarda -ki albümün geneli oluyor bunlar- kulağı sarıp sarmalayacak melodiler etrafında dönen sweepler, zor olduğu kadar kulak dostu sololar (diş dostu sakız “falım” gibi oldu) ve yağ gibi akıp giden rifler bulunuyor. Black Gold Reign, bahsettiğimiz küçük heavy metal çığlığının bulunduğu parça. Aslında burda önemli olan Eddie’nin bu sesi çıkarıyor olabilmesi değil, şarkıda nasıl bir yerde kullanacağını çok iyi bilmesi.

In Flames tarzı grupların etkisi de hissediliyor. Arada bi yerde Colony- Clayman döneminden fırlayıp gelmiş ve kullanımı çok yerinde riflere de rastlıyoruz. Never…Again nakaratından önceki geçişte gitar kullanımı ve ana melodisi akılda kalıcı olmakla beraber çok orijinal bir parça. Awaken The Dreamers, albümün en “akıp giden” parçası. Gitar yürüyüşü, harmoni, vokaller, hepsi hüzün ve umutsuzluk aşılar, bir mesaj verir durumda. Albümün en iyi parçası diyebilirim. Hissedilen hüzünlü ve umutsuz hava “Memories of A Glass Sanctuary” ile zirve noktasına ulaşıyor. Awaken The Dreamers’ın sonlarında giderek kısılan bir sesle ağıt yakan gitarların ardından bu parçanın girmesi hem huşu, hem de bir burukluk hissettiriyor. Misery’s Introduction, From So Far Away ve The Ones We Left Behind gibi kısa geçiş parçaları albümün kaburgasını sağlamlaştırmış. “When Life Meant More…” çarpıcılık açısından tam bir “ilk parça” iken “Songs For The Damned” istenen hüzün dolu atmosferi yaratmak açısından tam bir son parça.

Tarzı seven herkese duyurulur.

duraganyolcu