SOILWORK. Bunlar hep SOILWORK’ün işleri. 2001′de A Predator’s Portrait ile başlattıkları sürecin sonunda geldiğimiz nokta’da artık ekstrem metali yeni bir ekol domine ediyor, IN FLAMES’in bile etkisinden kurtulamadığı bir süreç bu. Catchy (çoğunlukla clean vokalli) nakaratlar, vokal melodilerine dayanan, görece daha basit kurulmuş şarkı yapıları, şarkılarda elektronik ögelere daha fazla yer verilmesi vs vs. bu ekolün göze çarpan özellikleri. RAUNCHY de bu ekol’ün izinden giden, güzel bir albüm yapmış Wasteland Discotheque ile, hem de türün babaları SOILWORK ve IN FLAMES’e “Bu iş öyle değil böyle yapılır.” dercesine.

Bir kere albüm’ün en güzel özelliği temposunu hiç kaybetmiyor, çok dengeli ayarlanmış şarkılar. 54 dakika gibi görece uzun süresinin su gibi geçip gitmesinde bunun da etkisi var. kafa yormuyor, sıkmıyor, güzel vakit geçirtiyor, işini iyi yapıyor yani. Zaten Wasteland Discotheque’in bana göre en önemli özelliği albüm bütünlüğü. Türün benzer grupları hit şarkı temelli albümlerin peşinden giderken RAUNCHY her şarkısı tek başına ayakta durabilen, taş gibi sapasağlam bir albüm çıkarmış. Albümün finalini yapan muhteşem “The Comfort In Leaving” haricinde “Oturup şu şarkıyı dinleyip geçeyim.” diyeceğiniz bir şarkı yok, tersine bir şarkıyı açtıkça diğerlerini de dinleyesiniz geliyor. Dediğim gibi albüm bütünlüğü 10 numara.

Şarkı yapılarına gelince, önceden Confusion Bay albümlerini dinleyip çok sıkıcı bulduğum RAUNCHY’nin geçen zaman içerisinden beste yönünden kendini geliştirdiği ortada. Şarkıları “güzel riff+clean nakarat” formulünden kurtarmaları önemli bir nokta burada. Nispeten daha kuru bir müzik yaptıkları o dönemden bu yeni döneme geçişte şarkılara bolca melodi (sadece vokal melodisi veya arka plandaki synth melodileri değil) eklediklerini görüyoruz, ki arada IN FLAMES-vari şeyler bile geliyor kulağa. Kuşkusuz grubun melodileri işin içine sokması şarkıları zenginleştirdiği gibi albümün dinlenebilirliğini de arttıran bir konu ama güzel kullanılmadığında müziğe bir artı değer de katmayabilir, örnekleri çok. Ama grubun beste yönünden eskiye nazaran ne seviyeye geldiğini görmek için albümün “Şimdi albüm bitiyor ama doyamadım bir daha dinleyeyim ben.” dedirten şarkısı “The Comfort In Leaving” dinlenebilir. Tabiki bir DREAM THEATER seviyesinde beste derinliği beklememek lazım ama grubun o “kuru” şarkılardan 7:59 gibi görece uzun süreye sahip, şahane melodilerle süslü bir şarkı yazabilecek seviyeye geldiğini görmek oldukça hoş.

Neticede SOILWORK’ün zaten kendini bitirdiği, IN FLAMES’in vasatlaştığı, ortalığın SONIC SYNDICATE ve türevlerine kaldığı bir dönemde Wasteland Discotheque resmen parlıyor, böyle ferahlatıyor insanın içini. Kısacası Melodik Death Metal etkili modern bir metal albümü arayan müzikseverler için kaçırılmaması gereken bir albüm Wasteland Discotheque, gayet itici duran albüm kapağının aksine.

sambalici