Önce Scarve vurdu. Ardından Gojira. Ardından Symbyosis. Şimdi de Kragens. Bir de Fransa’dan iyi grup çıkmıyor diye yakınırdık. Son bir yılda beni en çok etkileyen ve şaşırtan gruplar, hep Fransa’dan çıkar oldular.

Kragens, beşinci yılını doldurmaya hazırlanan ve şimdiye kadar iki albüm çıkarmış bir grup. 2004’te çıkan ve oldukça beğenilen “Dying In A Dessert”ın ardından, grup geçtiğimiz Ağustos ayında da “Seeds Of Pain”i piyasaya sürdü. Miksajını ünlü sima Tue Madsen’ın yaptığı albümde, tam olarak “şudur” diye özetlenemeyecek bir müzik var. Bu açıdan biraz “Mercenary – 11 Dreams”e benzettim.

Müzik yer yer bildiğimiz heavy metale, yer yer son derece teknik bölümlerle bezeli progresif geçişlere, yer yer de oldukça sertleşerek death metale dahi göz kırpıyor. Mercenary, Nevermore, yer yer Queensryche ve Testament gibi daha klasiğe yakın grupların yanı sıra, Watchtower –ki bunda gitaristlerden birinde sezilen Ron Jarzombek etkisinin rolü var sanırım- gibi daha varyasyonlu müzik yapan grupların da etkilerini, ya da en azından anımsatmalarını görmek mümkün.

İlk olarak vokalist Renaud Espeche kesinlikle mükemmel bir vokalist. Geoff Tate ve Warrel Dane’in güçlü yorumlarını, yer yer Chuck Billy’nin vahşiliğiyle buluşturan bir tarzı var ve bu da ortaya son derece karizmatik bir ses çıkarıyor. Mutlaka duyulmalı. Tek eksiği her Fransız grubunda farklı seviyelerde rastlanan İngilizce telaffuz sorunu. O da fazla kulağa batmıyor. Gitaristler de gerçekten çok iyi çalıyorlar ve özellikle değişken teknik geçişlerde oldukça başarılılar. Gitarın tok sound’u bize o taptığımız Nevermore havasını hatırlatırken (ancak burada gitarlar yedi telli değil), davulun gümbür gümbür gelen çift krosları da müziği olabildiğince enerjik, dinamik ve keyifli kılıyor.

Kırk üç dakika civarındaki bu albüm, pek çok sağlam şarkı barındırıyor. Özellikle de metal şarkılarının en sevdiğim tarafında duran, yani tek şarkı içinde çok sayıda yaratıcı riff kullanmaya özen gösteren Kragens, bu özelliğiyle de artı puanlar alıyor. Bir riff bitiyor bir diğeri başlıyor ve gitaristlerin enstrumanlarını gayet iyi tanıdıklarını gösterir niteliteki farklı akor ve solo kalıpları da eklenince, dinlemesi, hatta eşlik etmesi gayet zevkli bir müzik ortaya çıkıyor.

Merak edenlerin ve ilgilenenlerin rahatça bulabileceğini düşündüğüm albümdeki şarkılara da az biraz değinmek istiyorum.
Açılışı yapan “Seeds Of Pain”, akılda kalıcı nakaratı, gitaristlerin bir an olsun durmayan parmakları ve akabinde gelen sololarla sersemletirken, daha ilk şarkıdan nasıl bir ziyafetle karşı karşıya olduğunuzu anlıyorsunuz. İnsana adeta gitar veya davul çalma isteği aşılayan Kragens, ikinci şarkı “The Last”ta ani tempo değişiklikleri ve gitaristlerin ağızlardan su akıtan harmonik sololarıyla; bir sonraki “Danger Of Death”te de staccato gitarları ve Kreator etkilenimli vokal ve riff’leriyle dikkat çekiyor. Bu üçüncü şarkıda vokalistin Petrozza, Blitz ve Halford sentezi harika bir vokal denemesi var ki, elimden “bunu bir duyun” demekten başka bir şey gelmiyor.

Nevermore’la ilgili en sevdiğim, çoğu kişi tarafından da fark edilmeyen şeylerden biri, Nevermore’un üstüne Warrel yerine brutal bir vokal konduğunda gerçek bir death metal grubuna dönüşeceğidir. Özellikle “Enemies Of Reality” ve “This Godless Endeavor”da bunu görmemek imkansızdır. Azılı bir death metal delisi olan Jeff Loomis bu sayede türdaşlarına nasip olmayan bir sertlik kazandırır Nevermore’a. İşte Kragens’ta da benzer bir tad almak mümkün. Yırtıcı bir vokalle death, death olmasa da modern thrash sınıfına sokulacak olan grup, bu güçlü clean vokallerle müziğine daha elit bir hava katıyor. Muhteşem verse bölümleri ve enfes nakaratıyla “Darkness”; ve kanımca albümün en büyük bombası olan “I Choose To Die” da dehşet parçalar. Gayet teknik bir riff’le başlayan ve hemen sonrasında gerçek bir Nevermore şarkısına dönüşen “I Choose To Die”, yeri yerinden oynatan nakaratı ve vokalistin her zamanki benzersiz sesiyle birlikte gerçek bir klasiğe dönüşüyor. İlk üç dakikasında gayet damar ve hüzün dolu olan şarkı, tıpkı kimi Nevermore yarı-ballad’larında da gördüğümüz gibi ikinci yarısında birden kuduruyor ve 02.55’te giren kafa göz yardıran bölümle dinleyiciyi gruba daha bir bağlanmaya itiyor. Bu bölümde giren çift kroslarla gaza gelmeyen bir metal dinleyicisi olamaz.

Kritiğin sonlarına gelirken söyleyebileceklerim, Kragens’ın daha ilk dinlememde hoşuma giden ve çok iyi bir grup keşfettim sevincini bana yaşatan bir grup olduğu yönünde. Özellikle Nevermore ve Mercenary sevenlere tavsiye edeceğim Kragens, mükemmel kayıt kalitesi, çok iyi bir vokal-gitar-davul performansı ile değişken ve yaratıcı şarkılar barındıran dopdolu, nefis bir albüm.