EXODUS metal tarihinin en başarılı geri dönüşlerinden birini gerçekleştirene kadar saygıyla anılsa da pek göz önünde değildi, ama sonradan hesaplar değişti tabi Hani tarihte bir çok reunion hadisesi gördük ama EXODUS gibi “bıraktığı yerden” devam edip daha da yukarı çıkanı görmedik heralde. Bu sebeple EXODUS’un geri dönüşü oldukça önemli, çünkü Let There Be Blood ile de karşılaştırmalı gördüğümüz gibi oldukça modern bir sound ile geri döndü EXODUS. 2000′li yıllarda tekrar patlamasına mana veremediğim (ama çok sevindiğim) thrash metal furyasında pıtrak gibi çıkan 80′ler thrashine “öykünen” genç grupların aksine grup o kendine özgü EXODUS soundunu modernleştirmeyi becerdi. Tempo Of The Damned ve sonrasında çıkan albümlerdeki şarkı yapılarının, tonların, genel olarak prodüksiyonun grubun 80′ler ruhunu kaybetmeden modernleştirilmesinde kaydedilen başarı doğal olarak Gary Holt’un uzun zamandır planladığı bir şeyin de önünü açtı: Bonded By Blood’un orijinal kadrosuyla tekrar kaydedilmesi. 1997′de Paul Baloff ile kaydedilen konser albümü Another Lesson In Violence’dan beri akıllardan geçen bu fikir Paul Baloff’un 2002′de hayatını kaybetmesi ile sekteye uğrasa da sonunda 2008 yılında iyi veya kötü hayata geçirilebildi.

Öncelikle bu albümü anlayabilmek için Bonded By Blood’un önemini kavramak lazım. Her ne kadar resmi olarak piyasaya çıkan ilk thrash metal albümü Kill’em All olsa da, yaklaşık bir sene önce kaydedilmiş ancak problemler sonucu piyasaya çıkışı gecikmiş Bonded By Blood’dır aslında bütün bu hengameyi başlatan albüm. Dönemin adeti olduğu üzere oldukça çiğ vokallerle süslü tamamen saf bir albümdür Bonded By Blood. Paul Baloff’un bariz biçimde görülen “eğitimsiz” vokalinin kattığı ruh, daha sonra klasikleşen karşılıklı devamlı “atışan” iki gitar kullanımı ve bir an olsun düşmeyen temposuyla thrash metalin (ve EXODUS’un) temelleri oldukça sağlam bir biçimde atılmıştı. Dolasıyıla bu kadar önemli bir albümü tekrar kaydetmenin ne kadar zor olacabileceğini tahmin etmek zor değil, ancak (karşı çıkanlar olsa da) bana göre EXODUS oldukça başarılı bir biçimde bu işin altından kalkmış.

Bir kere Let There Be Blood’un en büyük başarısı 2000′ler EXODUS’unun diskografisinde hiç sırıtmaması. Burada daha önce anlattığım 80′ler soundunun başarılı bir biçimde modernleştirilmesi en çok bu albümün kayıtlarında işe yaramış durumda. Tabi bu Bonded By Blood’un o saf ve katıksız havasından oldukça götürmüş ancak bir o kadar da prodüksiyon kalitesini arttırmış. Özellikle Tom Hunting’in “thrash metal’de davul kullanımı 101” tadındaki performansı bu sefer daha öne çıkmış durumda bu yeni prodüksiyon anlayışı sayesinde. Ancak dediğim gibi, artan prodüksiyon kalitesinin Bonded By Blood’un o kendine özgü havasını alıp götürdüğü de bir gerçek, o amatör/çiğ/katıksız ruh halinin aksine görece daha profesyonel ve hesaplı bir havası var Let There Be Blood’un, ki gayet normal ve anlaşılabilir bir durum bu. Tabi bu halin negatif yanlarının yanı sıra oldukça yararlı kıldığı şeyler de var, mesela şarkıların ne kadar iyi yazılmış olduğu gerçeğini görebilmemiz. Bonded By Blood asla bir And Justice For All veya Rust In Peace tadında karmaşık kompozisyonlar içeren, teknik becerinin yüksek olduğu albüm olmadı ancak basit yapıdaki şarkılarla maksimum eğlenceyi sundu dinleyiciye, Let There Be Blood ile buna teknik anlamda önümüze engeller çıkmadan direkt olarak şahit oluyoruz. Bu açıdan da aslında ne kadar iyi yazılmış bir albüm olduğu anlaşılıyor Bonded By Blood’un. Bu arada grubun ilk demolarında yer alıp Let There Be Blood için tekrar kaydedilen Hell’s Breath de albümün geri kalanından aşağıda değil, çok yakışmış, pek şahane olmuş bir şarkı.

İki albümde çalan elemanları karşılaştırırsak, en bariz fark elbette Paul Baloff-Rob Dukes ikilisinde görülüyor. Baloff’a nazaran sesini daha iyi kullanan, hatta bence şimdiye kadarki en iyi EXODUS vokalisti olan Rob Dukes albüme biraz daha profesyonellik katan isimlerden biri. Her ne kadar şarkıların genelinde Paul Baloff’un vokal tarzını izlemiş olsa da çok başarılı bir iş çıkarmış. Benzer biçimde alemin en değeri verilmemiş gitaristlerinden Lee Altus da emektar gitarist Rick Hunolt’un ilk albümdeki performansını aratmıyor, her zamanki gibi yardırıyor. Kalanlar bildiğimiz gibi işte, Gary Holt her zamanki gibi klasını göstermiş, Tom Hunting dediğim gibi thrash metal davulu nasıl çalınır dersi vermiş.

Kısacası Let There Be Blood bir efsaneyi yeniden gündeme sunma projesi olarak değerlendirdiğimizde amacına ulaşmış, çok başarılı bir albüm. Bonded By Blood’un enerjisini 2000′li yıllara taşıyarak genç nesilleri klasik thrash metal ile tanıştırmasının yanında, hala daha bir çok insan ilham verebilecek bir albüm bu, kesinlikle kaçırılmaması gerekir. Bilen-bilmeyen, çoluk-çocuk, genç-yaşlı her dinleyeni kendinden geçirecek taş gibi bir albüm özetle, budur.

sambalici