Olabilecek en, ama en ekstrem power metal. Dakikalarca ve ışık hızında süren sololar, zaman zaman blast beat’e bile çıkan bir davul, çığırtkan bir vokal ve gitar dinlemeyi sevenlerin ağzından sular akıtacak bir albüm. Ya da şöyle diyeyim: Rhapsody, Stratovarius, ilk dönem Helloween ve biraz da progresif metali bir kaba koyun, olabilecek en hızlı şekilde bir süre karıştırın. İşte bu. Ama daha fazlası değil.

Epik power metal seviyorsanız ve “warriors”, “dragons”, “fly free”lerden bıkmadıysanız ağzınızı açık bırakacak, ama her şarkı farklı karakterlerde olsun, belli bir duygu versin diyorsanız pek de heveslenmemenizi tavsiye edeceğim bir albüm. Bu İngiliz grup gerçekten de olağanüstü çalıyor, ancak kendi içine sıkıştıkça sıkışan ve artık kendi kıç deliğini dışardan zorlamaya başlayan bir tür içerisinde “özgün” olmak istiyorsanız, ya grubunuzda bir deha olacak, ya da Lost Horizon olacaksınız (hehe). Başka çare yok. Eminim ki metal müziği yeni dinlemeye başlayanlar için Dragonforce “coolest stuff ever” olarak nitelendirilecek ve tapılası grup olarak gösterilecektir. Ancak benim için bir power metal grubunun iyiliği, vokal çığırırken arkada devam eden gitar ritminin orijinalliğine bakar. Giriş, nakarat ve sonuç dışında kalan bölümler, aynı tel ve aynı perdeden “cıgıcıgıcıgıcıgıcıgıcıgıcıgıcıgıcıgıcıgıcıgıcıgı…” diye devam ediyor, davul da aynı yerlerde “dıgıdıgıdıgıdıgıdıgıdıgıdıgıdıgı…” diye dümdüz çift kros takılıyorsa, ve bu durum her şarkıda mevcutsa, kusura bakmayın bir yerden sonra ”eeeh” diyor insan. Gelin bunu ÖSS sonrası televizyonda soruları yanıtlayan dersane hocası kıvamında değerlendirelim:

Artılar:

Başka hiçbir power grubunda duyamayacağınız kadar solo.
Çok az grubun çalabileceği hayvanlıkta sololar.
Kusursuz gitar kullanımı.
Manyak bir davulcu

Eksiler:

Sololar ve hızla boyanan klasik power metal şarkıları.
Akılda kalıcı melodileri olmayan nakaratlar

Sonuç? Power metal olsun yanağımdan makas alsın diyenler yaşadı, diğerleri ı-ıh.