Hollandalı Callenish Circle’ı ilk olarak yaptıkları bir Death cover’ıyla duymuştum yıllar önce. Açıkçası İsveçli türdaşlarından bir farkı olmayan, çok çılgın melodiler barındırmayan ve acıklı bir havası olan müziğiyle gönüllere hitap eden (anne ben TRT 2 oldum) bir grup CC.

Açıkçası grubun kullandığı efektler biraz In Flames’in izlediği yol izlenimini verdiyse de, grubun In Flames’e oranla daha sert bir müzik yaptığını söyleyebiliriz. Güzel gitar sound’u ve kimi şarkılardaki yaratıcı riff’ler, çoğunlukla baştan sona muhteşem olmayan şarkıları taşımayı başarmış. Grup gerçekten çok iyi bazı riff’ler bulmuşsa da, her anı heyecan dolu bir albüm olduğunu düşünmüyorum [P.B.E.]’nin. Bunun yanı sıra, zaten sıkıştıkça sıkışan bu türde çok sıradaşı şeyler beklememem gerektiğini anlayalı da çok oldu. Gerçi Dark Tranquillity çıkıp herkesin dizlerinin bağını çözdüyse de, sonuçta onlar Dark Tranquillity.
Albüm ismi olarak bana Cryhavoc’un Pitch Black Blues’unu anımsatan bu çalışmada grubun 13 yıllık kariyerini de düşününce, daha büyük bir şeyler beklemek bir müziksever olarak hakkımdı diye düşünüyorum. Yine de, grubun potansiyeli bu kadarmış deyip ona göre değerlendirmek en mantıklısı.

Çok sağlam bir riff’le giren ilk şarkı “This Time You Regret”, kanımca albümün en iyi üç parçasından biri. Dark Tranquillity – Character’dan fırlamış gibi duruyor. Ancak bu şarkıdaki soloyu, ben bir şarkı yapsam para verseler şarkıma koymam. Çok basit ve özelliksiz, öylesine bir solo olmuş. İkinci şarkı “Ignorant”, In Flames diye bağıran bölümlere sahip bir parça olsa da. “modernizm” ayağına “tamam tamam sustum” diyoruz .
“Behind Lies” da mükemmel bir riff’e sahip, az biraz Soilwork hatta Disarmunia Mundi’yi anımsatan bir şarkı. Her bölümü bir başka gruba benzetmek istemiyorum ancak grubu merak edenlere fikir vermesi açısından yararlı olur diye düşünüyorum. Yine bayıldığım bir giriş riff’i olan beşinci şarkı “Sweet Cyanide” da bir ve üç numaralı şarkılarla birlikte albümdeki üç favorimden biri. Bu şarkıda da, özellikle bahsettiğim riff’te de (çok fazla riff kelimesini kullandım farkındayım) yoğun bir Darkest Hour tadı aldım ama grubun bunu bilinçli yapmadığı ortada.

“Self Inflicted” ve “As You Speak” (Now Playing: Soilwork – As We Speak) de beğendiğim diğer şarkılar.
Biraz fazla yergi içeren, kısmen olumsuz bir yorum oldu evet. Aslında albüm yeterince güzel. Gayet dinlenilesi bir iş var ortada. Ama tam olarak içime oturmayan kısım, sanırım albümün çok domestik olması. Beklediğim o saldırganlığı bulduğumu söyleyemem. Ancak şöyle de bir gerçek var ki, bu tür bir albüme artık çok büyük bir başyapıt (Character) ya da hiç beklenmeyen anda can damarımdan vuran bir albüm (Come Clarity) olmadıkça yüksek puan vermem, şahsen biraz zor. Bu nedenle de melodik death metalde üst puan sınırını biraz aşağı çekerek düşünmek sanırım daha mantıklı olacaktır. Türünde iyi bir albüm.