Metal dünyasının dört önemli isminin sarhoş olduğu bir ana denk gelerek kurulan ve eğlencesine yaptıkları üç şarkılık “Breeding Death” EP’sinin ardından gelen olumlu eleştiriler ve iyi satış rakamı sonrası, ciddi bir projeye dönüşerek “Resurrection Through Carnage” albümünün altına imza atan Bloodbath’in ikinci albümü “Nightmares Mde Flesh” de nihayet çıktı.

EP’de ve ilk albümde vokallerde Opeth’ten Mikael Akerfeldt, davullarda çalışkanlık timsali metal dehası Dan Swanö, gitarlarda Katatonia’dan Anders Nyström ve bas gitarda da Yine Katatonia’dan Jonas P. Renkse varken, bu albümde sadece Opeth’e odaklanmak istediği için gruptan ayrılan Akerfeldt yerine, death metalin en önemli simalarından, diğer bir büyük vokalist; Peter Tagtgren??? Yer alıyor.

Şahsen benim en sevdiğim vokalist olan Mikael’in ayrılmasına üzülsem de, yerine gelen Peter’ın da ne kadar iyi bir death metal vokalisti olduğunu da hepimiz biliyoruz. Bilmeyenler de zaten bu albümde bunu rahatça görebilirler. Ayrıca bu albümde bir takım değişiklikler daha var. Bunların başında da Dan Swnö’nün ilk albümde davullarda istediği performansı sergileyemediğini söyleyerek gitara geçmesi geliyor.

Albüme müzikal açıdan baktığımızda; grubun müziğindeki sertleşme hemen dikkat çekiyor. Önceki albümde yer almayan blast beat’ler bu albümde oldukça fazla. Aynı zamanda hız ve ritmlerin sertlik dozajı da oldukça arttırılmış ve önceki albümde Entombed’un “Left Hand Path” yolunu ve sound’u izleyen grup; bu albümde daha brutal bir death metal grubu portresi çiziyor. Önceki albümde yer alan atmosferik duraklar ve ağır tempodaki bölümler bu albümde göze çarpmıyor ancak bu yolla artan sertliğin gruba oldukça iyi bir hava getirdiği de gerçek. Hatta albümü dinlerken, bir önceki albümü yapanla bu albümü yapanlar farklı gruplarmış hissi bile duyulabilir. Kimi zaman “Lock Up” benzeri blast bölümler, kimi zaman (çoğu zaman) “Morbid Angel” patentli riff’ler, Cannibal Corpse ve bazen de Six Feet Under’ı anımsatan ritm bölümleri, yer yer de İsveç kanındaki bazı maddelerle oluşan benzersiz melodiler; albümü oldukça akıcı, müzikalitesi yüksek bir brutal death metal yapıtına dönüştürmüş.

Grup şarkı sözleri açısından, kendilerinin de kabul ettiği üzere oldukça klişe bir yol benimseyerek gore tarzı lirikler yazıyorlar. Şarkı sözleri; çoğu gore şarkı sözünde olduğu gibi tıp literatüründen alınmış olmasa da, şarkı isimlerine bakıldığında, bahsettiğim bu gore etkisini rahatça görebiliyoruz.
Albümün en öne çıkan parçaları; girişteki blast canavarı “Cancer Of The Soul”, “RTC” albümünden fırlamışçasına duran “Brave New Hell”, güzel melodisi ve lanetli atmosferiyle “Outnumbering The Day”, “Feeding The Undead”, her şeyiyle bir “Morbid Angel” şarkısı olan ve ağır temposu, akustik bölümleri ve kesik gitarları ile dikkat çeken, albümün en güzel parçalarından “Eaten”, mükemmel açılış riff’yle coşturan “Year Of The Cadaver Race”, “Dismember” havası ile başlayan ve albümün en iyilerinden “Draped In Disease” ve farklı vokal kullanımıyla dikkat çeken “Stillborn Saviour”. Ancak kalan parçalar da; hepsi belli bir kalitenin üstündeki güzel death metal örnekleri.

Grubun bu kadar ünlü ismi bir arada barındırması sebebi ile, albüm satışı açısından çok zorluk yaşamadığı zaten bilibdiğinden, ilerki yıllarda da gruptan yeni albümler beklemek oldukça olası. Müzik açısından devrim yapmıyor ve yıllardır dinlediğimiz türden şeyler çalıyor olsalar da, bunu gerçekten iyi yaptıkları ve piyasaya yeni bir soluk getirdikleri kesin. Brutal death etalin çiğ ve sert yüzü ile, kaotik melodileri harmanlayarak ortaya çıkarttıkları şarkılar; kesinlikle kulak kabartılması gereken yaptlar. “RTC” albümündeki kadar akılda kalıcı ve groovy şarkıların olmadığı bu albüm, “RTC”ı aşamasa da, ona yakın bir müzikal zenginlik sunuyor. Türün sevenleri zaten böyle bir death metal şölenini kaçırmaz.