Şu an bana deseniz ki en klasik anlamda metal müzik düşünüldüğünde, dünyanın en iyi/komple/üstün metal grubu nedir; cevabım çok kısa sürede gelir: Nevermore.

Nedenini niyesini kurcalamıyorum, benim fikrim bu ve buna sebep olan iki tane unsur var. Birincisi Jeff Loomis, ki gözümde kendisi şu an yaşayan en iyi metal gitaristi ve bestecisidir –çoğunluktaki popüler metal kitlesince de bir o kadar göz ardı edilir/bilinmez; diğeri de gerek şarkı sözü yazma, gerek de ses rengi açısından eşi az bulunur bir yetenek olarak parlayan Warrel Dane’dir.

Warrel Dane metal dünyasının en tiz, en yüksek perdelere çıkan vokalisti değildir. En vahşi, en serti de değildir. Örneğin bir Daniel Gildenlöw gibi tek kişilik koro özelliği taşımaz, ya da Tompa gibi sesiyle insanı dünyayı yok etmeye teşvik etmez. Akerfeldt gibi yeri yerinden oynatan kükreyişleri olmadığı da açıktır. Ancak o, bence başka hiçbir metal vokalistinde olmayan bir özelliğe sahiptir. Warrel Dane sesiyle deliliği, şizofreniyi, psikopatiyi veren belki de tek metal vokalistidir. Şarkı sözlerinde anlatılan korku, endişe ve “yavaştan tırlatıyorum galiba” düşüncelerini sesiyle bire bir olarak verebilmektedir Warrel.

Dinleyen herkesin durup bir düşünmesini sağlayan sesinin dışında, bu gücü pekiştiren bir şey daha vardır elbet. Şarkı sözleri. “Şüphesiz ki” Warrel Dane, metal dünyasındaki en iyi şarkı sözlerini yazan birkaç insandan biridir. Metaforları, göndermeleri, benzeri az düzeydedir. Çok sert sözleri, hiç küfre, argoya kaçmadan, tane tane hedefine saplayan Warrel, bu özelliğiyle de saygıyı hak eder. Din ve politika gibi tümüyle yalan olan iki kavrama dair yazdığı sözler, almak isteyen için gerçekten de slogan olacak türdedirler.

Böylesi özel bir müzisyenin solo bir albüm yapacak olması, elbette ki sevenlerini heyecanlandıran bir olay. Nevermore’da zaten kendini yeterince gösteren Warrel, grubun sertliğinden ötürü, kimi zaman o arzuladığı gotik yorumları, kafasındaki birtakım “Nevermore’da sırıtması olası” vokal tekniklerini uygulayamıyor olmalı ki, böyle bir işe kalkışma gereği duymuş. Yanına da üç adet asil, üç adet de konuk müzisyen almış. Bu asil üyeler gitarist, basçı ve prodüktör koltuğunda eski Soilwork gitaristi Peter Wichers, yine gitarlarda eski Himsa gitaristi Matt Wicklund ve davulda da Soilwork’ün mevcut davulcusu Dirk Verbeuren. Gitarlarda derken kastım, kimi şarkıları Wichers’ın, kimilerini de Wicklund’un yazmış olması; ama ağırlık Wichers’da. Şarkı sözleri ve tüm vokal melodileri ise Warrel’a ait. Konuk sandalyesinde oturanlar ise üç farklı şarkıda adamımıza yardım eden üç yarman gitarist, Jeff Loomis (Nevermore), Chris Broderick (Megadeth) ve James Murphy (eh, yani…). Tekniklerini bilenler, üçünü de duyar duymaz tanıyacaklardır zaten.

Şarkılara geçtiğimizde görüyoruz ki, hakikaten de albümde herhangi bir Nevermore albümüne girebilecek türde (kalitede demiyorum) bir şarkı yok. Zira en slow şarkıları bile hayvani sert ve karanlık yapma konusunda bir duayen olan Loomis’in elinden çıkmayan bu parçalar, tarz olarak Nevermore’a uymuyorlar; bu sayede de, Warrel’ın neden bir solo albüm ihtiyacı duyduğunu anlamış oluyoruz. Şarkılarda Warrel kimi zaman yüksek perdelerde yırtınıyor, kimi zaman daha yırtıcı ve sert bir yorum sergiliyor, kimi zaman da o kendine özgü nevrotik yorum gücüyle sakin sakin gerilimi, psikozu alttan alttan veriyor, dinleyiciyi bir güzel saykoya bağlıyor. Parçalarda, nasıl desem, belirgin bir Soilwork tadı alınmasa da, Peter Wichers’ın Soilwork’te yaptıklarını bilenler, şarkılarda o havayı alabilirler. Bunun Soilwork sound’uyla değil, Wichers’ın beste tarzıyla bir ilgisi var, ki kendisi de röportajlarında Soilwork’ten ayrılma nedenini, kendini besteci ve prodüktör olarak görmek istemesi olarak açıklıyordu. Şarkıları dinleyen Soilwork’ü özümsemiş dinleyiciler, bahsettiğim şeyi zaten hemen fark etmişlerdir.

Albüm Nevermore’daki kadar teknik gövde gösterisi ve müzisyenlik barındırmadığı ve daha direkt, düz şarkı yapılarına odaklandığı için, Warrel şarkıları sesi ve yorumu için bir oyun parkı olarak kullanmış demek mümkün. Ancak her aklı başında müzisyen gibi o da, “madem solo albüm yapıyorum, sürekli yırtınıp öne çıkayım” düsturundan uzak durmuş ve solo albüm de olsa önemli olanın iyi şarkılar olduğu gerçeğini atlamamış, kendi gücünü olanca görkemiyle sergilese de, şarkılara da nefes alacak, kendilerini gösterecek alan bırakmış. Az önce bahsettiğim bu Nevermore’a kıyasla minimalist beste yapıları, Nevermore sevenler için belki -sadece- ilk dinlemede albüme alışamama gibi bir etki yaratabilir; zira şu ana dek bu kudretli sesi hep devasa gitarlar ve yırtıcı rifler önünde duymaya alışık olan bizlerin, az da olsa bir alışma süreci geçirmemiz normal. Ancak dinledikçe, hem bestelerin son derece başarılı oldukları görülüyor, hem de Warrel’ın yaptığı şeyler tam anlamıyla anlaşılıyor.

“Praises to the War Machine” iki adet de cover barındırıyor ki bunlar da beklentilerimi tam olarak karşılamayan Sister of Mercy klasiği “Lucretia My Reflection” ve Paul Simon’ın “Sound of Silence”ın ardından bir kez daha metalden nefret etmesini sağlayacak olan “Patterns”. “Lucretia My Reflection” özellikle ön plana çıkarılsa da, “old-school goth”tan ne derece hoşlandığını hep belirten Warrel’ın şarkıyı bu denli metal yapması, açıkçası şarkının havasını bozmuş diye düşünüyorum. Bu şarkıya dair dinlediğim en iyi metal yorumu hala Dan Swanö’ye ait; açıkçası Warrel çok daha iyisini yapabilirdi.

Warrel Dane, yorum gücü ve kendine özgülüğün müzisyenlik kavramındaki belki de en önemli şeyler olduğunu bir kez daha kanıtlıyor. Bu yorum gücüne bir de teknik olarak son derece üstün oluşu eklenince, metalin günümüz ve yakın geçmişinin en önemli figürlerinden biri ortaya çıkıyor. “This Godless Endeavor”la yapılmamışı yapan Nevermore yeni albümünü çıkarana kadar Nevermore hayranlarının tutunabileceği en büyük kaynak olan “Praises to the War Machine”, çok güzel şarkılar ve üstün bir vokal performansı arayanlar için de ilk tercihlerden biri olmalıdır.