2006′nın metal dünyasında verimli bir yıl olduğunu görmemek için, ya bu müzikle ilgilenmemeniz, ya da önceliklerinizin farklı olması gerek. Şöyle bir bakıldığında, her türden sayısız grup oldukça sağlam albümler çıkardı şu geçtiğimiz bir yıl içinde. Ancak bu albümlerden bir tanesi, gerek albümü yapan grup, gerekse son yıllarda tekrardan yükselişe geçen thrash metal adına gerçek bir zafer anıydı.

Özellikle “Divine Intervention” sonrasında çoğu hayranının istemediği bir yola sapan Slayer, şahsen pek çekici bulmadığım “Diabolus In Musica” ve “God Hates Us All”un ardından, orijinal kadrosuyla çıkardığı “Christ Illusion” ile gerçek bir başyapıta imza attı. Dave Lombardo’nun gruba dönüşündeki materyalist sebepler ne orandaydı bilemeyiz, ama sonuçta Slayer’ın geri dönüşü, diğer pek çok grupta görülen göstermelik bir “tekrar toplaştık, aklınızı almaya geliyoruz” olayı değildi.

Bildiğiniz gibi daha albüm çıkmadan, sadece kapağıyla bile olay yaratmıştı. Grubun tavizsiz tavrını bilenler için bu gayet doğal bir şeydi. Grubun din karşıtı yaklaşımının doruğa çıktığı bu albüm, seksenlerde Amerika’da görülen sansür ortamında belki de bu kadar kolay çıkarılamazdı. Bugün bile, grubun konserlerini yasaklamaya niyetlenen sivil toplum örgütleri olduğunu, albümü satmayı reddeden müzik dükkanları olduğunu biliyoruz. Ancak bildiğim kadarıyla böyle bir yaptırım uygulamayı başaran birileri henüz çıkmadı. Sonuçta adı geçen grup Slayer’dı; herhangi bir konuda, herhangi bir kitlenin tepkisini çekmemesi düşünülemezdi.

Açıkçası benim albüme dair büyük umutlarım yoktu. Lombardo’nun dönüşü mutlaka bir şeylerin değişmesini sağlayacaktı ama bu kadar büyük bir değişimi sanırım çok az kişi bekliyordu. Albüme baktığımızda, çoğumuzun yaşından büyük bir süredir müzik yapan bu adamların sanki ilk günkü heyecanlarını geri kazandıklarını görüyoruz. Ancak burada güzel olan şey, grubun bir çay bahçesinde toplaşıp “abi gelin biz bi köklere dönelim” dememiş olması. Burada köklere dönüşü değil, topraktan dışarı fışkıran köklerden çıkan yeni tomurcukları görüyoruz (benzetmeye gel).

Grup elemanlarının “God Hates Us All”dan sonra, uzun zamandır almadıkları farklı bir ilham aldıkları kesin. Bu elemanlardan Şilili olan ve beyaz sakallarıyla artık bir dede kıvamına gelen Tom Araya’nın insanın içine işleyen nefret dolu sesi, zaten sert olan sözlerin daha da güçlenmesine ve gerçekçilik kazanmasına neden olmuş. Araya’nın uzun yıllar sonraki en sağlam performansını ortaya koyduğu apaçık ortada. Müzisyen olmasaydınız ne olurdunuz sorusuna muhtemelen TIR şoförlüğü diye cevap verecek olan azman insan King ile sarı saçlarından sen suçlusun dedirten yılların asker pantolonlusu Hanneman’ın da, Araya’dan aşağı kalır yanları yok elbet. Bu ikilinin parmaklarından çıkan gayet canlı ve tok gitar tonu ile özellikle sololarda hissedilen kaymak gibi sound, dinlemeye doyulmaz bir ses duvarı oluşmasını sağlamış. Parçaların çoğunun sözünü ve müziğini yazan King, bu albümde adeta devleşmiş. Nefreti hiç geçmesin diyor, kendisini gıdısından öpüyoruz –ve kaçıyoruz. Kaçarken yolda rastladığımız Hanneman da her zaman olduğu gibi King’in kaotik tarzıyla kontrast oluşturan şeker gibi sololarıyla albümün daha da renklenmesine katkıda bulunmuş. Tabii benim için Jeff’in albümdeki en büyük artısı, “Jihad” gibi bir şaheseri bestelemiş olması. Bu konudan az sonra daha kapsamlı olarak bahsederiz.

Son olarak söz etmek istediğim grup üyesi ise, “Christ Illusion”ı “Christ Illusion” yapanların başında gelen, daha “Flesh Storm”un ilk notalarıyla “oh be dünya varmış” dedirten Dave Lombardo. Dünyanın en iyi atak yapan davulcusu olan Dave, artık genç sayılmayacak yaşına rağmen olağanüstü bir geri dönüş yapmış ve her şarkıda, her rifte, albümün her anında döktürmüş. Grubu izlediğim İstanbul ve Vancouver konserlerinde biraz tutuk görmüş olsam da, albümde asla şikayet edilemeyecek bir güç gösterisi ortaya koyan Dave, eminim ki pek çok Slayer severin de masayı dişlemesine, sağa sola vurma ihtiyacı hissetmesine neden olmuştur.

İsterseniz grubun çetelesini ve derinlikte kalan sırlarını fazla deşmeden –ki konuşursam Türkiye ayağa falan kalkmaz, albüme geçelim diyorum.

Albüm, önerisinde haklılık payı bulunan “derin bir nefes al…” dizesiyle başlayan ve “War Ensemble” tadları içeren “Flesh Storm”un şok eden hızı ve agresifliği ile açılıyor. Daha en baştan bir “ne oluyoruz?” hissiyatının oluşmasına neden olan şarkı, adeta uçak kalkarken tepede yanan kemerlerinizi bağlayın sinyali gibi bizi koltuğumuza çiviliyor ve seksenlerin sonuyla doksanların başını kulaklarımıza dolduruyor. Kerry King’in hala bu kadar yaratıcı ve kulağa taze gelen rifler yazabilmesi, thrash metal sevenler için gerçek bir lütuf. Hızlandırıldıklarında gayet death metal olabilecek yapıdaki şarkılar, bahsettiğim bu agresifliğin de göstermelik olmadığını kanıtlıyorlar. “Catalyst” ortamlara “Seasons..” havalarını getirirken, “Skeleton Christ” ise muhteşem nakaratıyla albümün “her şarkısı güzel albümler” listesine girmesine önayak oluyor.

Albüm çıkmadan konserlerde çalınmaya başlayan iki şarkıdan biri olan “Eyes Of The Insane”, lanetli havası ve basit olmasına rağmen hit potansiyeli taşıyan yapısıyla dikkat çekerken, izninizle bir sonraki parça için ayrı bir cümleye geçme gereksinimi duyuyorum.

Grubun kendi inancı dışında bir inanç sistemini benimsemiş tüm dış dünyaya savaş açan radikal İslamcı bir mücahitin ağzından yazdığı “Jihad” şarkısı, gerek insanın kanını donduran gerçeklikteki sözleri (“kulelerini yeryüzünden sileceğim”), gerek de duyulduğu anda titreyip kendinize gelmenizi sağlayan müziğiyle (mesela 1.49’da giren ve Tom’un tüyler ürpertici vokal uyumuyla salya akıttıran olağanüstü rif), bu yıl içinde çıkan tüm albümlerdeki tüm şarkılar arasından beni en çok etkileyenlerden biri oldu. Diyecek kelime bulamadığım bir yaratıcılık ve besteleme timsali. Hayvansın Slayer.

Yine seksenler havasını taşıyan ve her biri ayrı bir gaza gelme demonstrasyonu olan “Consfearacy”, “Catatonic” ve “Black Serenade” (sonuncusu çok kişinin albümdeki favorilerinden) ile son iki şarkıya gelmiş oluyoruz. Bunlardan ilki albüm çıkmadan Slayer’ın sitesinde dinleme şansını yakaladığımız ve grup için adı gibi bir kült olma potansiyeline sahip “Cult”. Slayer nedir, thrash metal nedir, sert söz nasıl yazılır, geleneksel thrash metal kalıpları hiç deforme edilmeden nasıl modernize edilir, hepsini bu şarkıda görmek mümkün. Zaten bu yazıyı okuyorsanız, bugüne dek albümü dinleyemediyseniz bile en azından bu şarkıyı mutlaka duymuşsunuzdur. Grubun önünde bir kez daha saygıyla eğiliyorum.

Son sırada ise grubun albüm öncesinde “daha önce Slayer’dan hiç duymadığınız bir şey yaptık” demecinin sebebini anlamamızı sağlayan “Supremist” var. Bunun ne olduğunu da şarkıyı kırkıncı saniyesine kadar dinleyen herkes biliyor tabii. Genel olarak da Dave’in perküsif bir cezalandırmasına (hö?) sahne olan şarkı, bu hayvanlar gibi albümün aynı düzeyde bir kapanış yapmasına neden oluyor.

Grubun birbirinden güzel üç fotoğrafının yer aldığı (özellikle ormanlı olan mükemmel) ve ellemesi çok zevkli (mmm..) bir kağıt kalitesi olan baskısıyla dikkat çeken albüm kitapçığı da, tam olarak müziğin verdiği havayı pekiştirmesi amacıyla tasarlanmış. Albümü alıp jelatinini açtığınızda -ki ben albümü yurtdışında piyasaya çıkmadan 4 gün önce el altından aldım; muhtemelen dünyada albümü ilk alan birkaç kişiden biriyim- bu bahsettiğim duyguyu yaşıyorsunuz. Kısacası albüme dair eksik tek bir nokta bile olmadığını düşünüyorum (Bu kadar uzun yazı yazıp “kısacası” mı denir eşşek).

“Son sözler..” diyerek türlü ahkamlar kesme niyetinde değilim, zira son sözü Slayer çoktan söylemiş bile. Bunun arkasından biz ne desek az kalır. Slayer tavır olarak, “Slayer imgesi” olarak, bir kavram olarak dünyanın gelmiş geçmiş en sert metal grubu. Zaten yirmi yıldan fazladır ortaya koydukları şeyler belli, bir de 2006 yılında böyle bir yapıt ortaya koydukları düşünüldüğünde “Slayer’a saygı duymayan metalciden sayılmaz” önermesini desteklemeden edemiyorum.

Slayer’ın metal dünyasındaki önemini en iyi ifade eden cümle, yine grubun kendisinden, “Catalyst”in şarkı sözlerinden geliyor.

“Setting the standarts and all will follow”

Tanrı’ya inanmıyorum ama bir Slayer var.