İlk çıktıklarında Soilwork klonu olarak adlandırılan bir grubun, yalnızca birkaç sene içinde adı geçen “ustasının” birlikte yürüdükleri süre zarfındaki tüm albümlerini ezip geçen bir hale gelmesi, zamanında yapılan bu yorumların ne derece yüzeysel ve sürüye uyan tarzda olduklarının bir kanıtıydı.

Rahmetli fizikçi Michael Talbot’un aynı adlı kitabında anlattığı (Talbot’muş, fizikmiş bunlardan hiç haberim yok, albümle ilgili bakınırken rastladım sadece… öyle “bilen” bi kişi değilim), evrenin aslında bir hologram olduğu ve hayatımızdaki paranormal olayların da bu sebeple gerçekleştiği, 3’üncü ile 4’üncü boyut arasındaki 3,5’uncu boyutta yaşadığımızla falan ilgili entel dantel bir konusu olan albüm, her ne kadar hiçbir anlamda bir konsept albüm olmasa da, çoğu “konulu” metal albümü gibi, “abi siz hiç kasmayın hayatın sırrı, parelel evren falan, verin soloyu, verin davulu” gibisinden bir hissiyat uyandırır cinsten. Müziğin bombastik (o ne be..) ve ihtişamlı oluşu, zaten sizi böyle konuları düşünmekten alıkoyduğundan kelli, bu tarz bir şarkı sözü, albüm konsepti tahliline girmeye hiç mi hiç gerek duymuyorum. Her neyse, uzayın ve uzaylının dostu Scar Symmetry, gururla sunuyor…

“Pitch Black Progress” ile hayatımda en çok dinlediğim 4-5 albümden birine imza atan grup, ta o zamanlardan farkına vardığım üzere, “Pitch Black Progress”i bir daha geçemeyecekti. Hani bazı albümler vardır, içine girdiğiniz anda fark edersiniz ki bu grup bundan daha iyisini bir daha yapamaz. Yeteneklerinin sınırı o olduğundan değil, o albümle ilgili her şeyin bir şekilde iyi olmasından kaynaklanan mistik bir şeydir bu. Misal bir At the Gates, “Slaughter of the Soul” sonrasında devam etseydi, iyi, hatta muazzam bir album yapamaz mıydı? Elbet yapardı, ama asla, ASLA “Slaughter of the Soul”u geçemezdi. Bu durumun mantıklı bir açıklaması yok. “Ne biliyosun oğlum niye geçemezmiş, kimsin lan sen ismini ver” diyenlere, “öyle işte, geçemezdi” diyor ve bunu gayet de doyurucu bir cevap olarak görüyorum. Scar Symmetry’nin de –bence- bir daha asla geçemeyeceği başyapıtı, “Pitch Black Progress”tir.

“Holographic Universe”, “Symmetric in Design” ile “Pitch Black Progress” arasında duran bir albüm. “SiD”daki o daha çiğ, daha “bu işe yeni baş koyduk” deneyselselliği ile, “PBP”nin über yaratıcı rif, melodi ve besteleme manyaklığı arasında gidip gelen, buna türünde çok az görülen düzeyde bir virtüöziteyi de ekleyerek gayet zengin bir müzik sunan bir album “HU”. Her şarkısı hit olan “PBP”ten bu anlamda geri kalan albüm, bu konudaki nispeten yaratıcılık eksikliğini, bahsettiğim dehşet müzisyenlikle kapatıyor; ve inanın bana, gerçekten de kapatıyor. Albümde, iyi ama abartılı sololara bayılanların kolayca gözünü boyayabilecek düzeyde, gitardan duman tüttüren sololar var ve eğer müziğin bu alandaki zenginliğine kapılırsanız, genel beste yapılarındaki –bir önceki albüme göre- yaratıcılık eksikliğini göremeyebilirsiniz. Bundan kastım albümün yaratıcılıktan uzak, sıkıcı ya da sıradan olduğu değil. Bilakis, albüm son derece yaratıcı, eğlenceli ve sıradışı. Lakin, “PBP”deki şarkılarla yan yana konduklarında, belli bir eksiklik var diye düşünüyorum, ki bu da sadece ve sadece hit azlığından. Böyle düşünmemde, “Pitch Black Progress”i dünyada en çok seven insan olduğuma inanıyor olmam da etkili olabilir tabii. Sonuç olarak, böyle bir kıyasa gitmeyen, ya da grubu hiç bilmeden albümü dinleyen çoğu kişinin, en azından müzisyenlikten dolayı, dibinin düşeceği açık.

Scar Symmetry, melodik death metalin olabilecek en çağdaş yüzünü, yer yer daha sert ama yine modern tınılı bir death metalle birleştiren, bunu hard rock’tan heavy metale, daha klasik ve çoğu zaman da progresif (olumlu anlamda) unsurlarla süsleyen bir grup. Bu noktada, grubun o sevimli metal kitlemizce sevilip sevilmeme eğrisini oluşturan en önemli unsuru gözümüze çarpıyor: Christian Alvestam.

Yapabildiklerinin sınırını üç albümdür daha da ileriye taşıyan, bence eşsiz bir sesi (ya da iki sesi mi deseydim?) olan ve bu sayede grubun tüm karakterini oluşturan Alvestam, özellikle clean vokallerinin sevilmesi halinde gruba tapmakla, sevilmemesi halindeyse gruptan soğumakla sonuçlanan bir sürecin baş aktörü konumunda. Şahsen ben, clean vokalde de, (özellikle) brutal vokalde de çok başarılı olduğunu düşünüyorum. Bu iki tarz da ayrı ayrı çok iyi yapılabilir, ancak her ikisini de aynı şarkı içinde atışmalar şeklinde kusursuz yapabilmek (evet araştırdım inceledim, aynı şeyi canlı olarak da yapıyor), gerçekten de saygı duyulası, manyaklık dozunuza göre köpeği olunası bir durum. Ama dediğim gibi, eğer ki bu clean vokallerin fazla yumuşak olduğunu ve grubun eksi yanını oluşturduğunu düşünüyorsanız, zevkiniz doğrultusunda size de bir şey diyemeyiz (gerçi ben derim, adam almış yürümüş çünkü).

Uzatmadan, albüme dair mikro unsurları bir kenara bırakıp, olayın makrosuna, ta damardan girelim. Albümdeki on iki şarkının yarısı gayet güzel, güçlü (ama yine de “PBP”e girecek kalitede değil) ve eğlenceliyken, kalan kısım, güzel bölümleri olan ortalama şarkılar olmaktan öteye gidemiyor maalesef. Albümdeki nota bombardumanı hayvani sololar bile, duygu anlamında önceki albümle kıyaslanamıyorlar. Melodik nakaratlar, ki grubun asıl olayı bu, albümün bir geri adım olduğunun en açık kanıtları; zira yine eşlik edilesi ve akılda kalan nakaratlar olsalar da, önceki albümdeki insanın aklını başından alan orijinaliteyi burada bulamıyoruz.

Şöyle bir baktığımda, albüm benim adıma, beklenen, ufak çaplı bir hayalkırıklığı oldu. Bunu önce kendime, sonra da size itiraf etmek zorundayım. “Pitch Black Progress” kadar olmasa da, çok iyi, beni coşkudan coşkuya sokacak bir albüm bekliyordum. Ama beklentilerimin tam karşılandığını söyleyemem. Her ne kadar ortada sayılı grubun yapabileceği bir müzik olsa da, bu adamlar daha yaratıcısını kesinlikle yapabilirler.

Avrupa’nın en büyük metal pazarı Almanya’da en çok satanlar listesine giren “Holographic Universe”, yeryüzünün en çok potansiyel barındıran gruplarından birinin, geri adım attığı ilk albüm olarak karşıma çıkıyor. Bu adamları seviyor, inanıyorum ve türdaşı büyüklerde olduğu gibi tutan formül üzerine ısrarla giderek kendilerini köşeye sıkıştırmalarını istemiyorum. Umarım bunun onlar da farkındadırlar.

“Morphogenesis”, “Timewave Zero”, “Trapezoid”, “Halographic Universe” ve “Ghost Prototype I” ile ”Ghost Prototype II”yi türü seven herkese tavsiye ederim. Hepsi de enfes parçalar. Grubu bilmiyorsanız, kalanları dinlemeden önce bir saattir yalakalığını yaptığım diğer albümü dinleyin.

Edit Akbayram: Bu yazı yazıldıktan epey sonra Christian Alvestam’ın gruptan ayrılmasıyla dellenen ve gaza gelen grubun, bir sonraki albümde bundan daha sert ve manyak bir şeyler yapacağını düşünüyorum.. Öyle işte düşünüyorum.