Ne çeyrek asır önce kurulan Onslaught’un geçmişinden, ne thrash metali yakından takip edenler tarafından Onslaught’un kült bir grup olarak görüldüğünden bahsedecek, ne de “bakın adamlar 18 yıl ara verip nasıl bir albüm yapmışlar hayat ne garip lan” geyiklerine gireceğim. Gözümde daha ilk dinlemeden gelmiş geçmiş en iyi dönüş albümleri arasına giren, hatta belki de o listenin bir numarasına oturan “Killing Peace”, ders olarak okutulası, ezberletilesi, her yönüyle kusursuz bir thrash metal şaheseri. Şaheser diyorum, bununla da kalmıyorum, bazılarının oha lan naaptın diyeceğini bilsem de, ne “Tempo of the Damned”, ne de “Christ Illusion” bu albümle boy ölçüşebilir diyorum (iddialı olduğumda çok çekici oluyor muyum neyim).

“Killing Peace”de dokuz adet şarkı bulunuyor ve her şarkı başka herhangi bir thrash grubunun en büyüt hit şarkısı olabilecek kadar güçlü. Bundan tam yirmi bir yıl önce piyasaya çıkan “The Force” albümünde de vokal yapan Sy Keeler’ın adeta “thrash metalin tanımı benim” diye bağıran muazzam vokali ile şahlanan albüm, gitarlar ve davulun yarmış performanslarıyla gerçek bir meydan okumaya dönüşmüş. E tabi kayıt masasının başında da Andy Sneap gibi bir deha olunca (Sabbat alır mıydınız?), ortaya tek kelimeyle bir “canavar” çıkmış.

Adamlar daha ortada bu şarkılar bile yokken bir stüdyoda buluşmuşlar ve -kendi ifadeleriyle- utanç verici bir stüdyo çalışması yapmışlar. Hiçbiri eski şarkıları düzgün çalamadığından, stüdyoyu işleten ufacık çocuklardan bile utanmışlar; acaba bu işe hiç girişmesek mi diye düşünmüşler. Ama ne mutlu ki o anda verdikleri karar olumlu yöndeymiş, zira bu yaşlarında bile böylesi bir potansiyeli olan adamların bunu kullanmamaları gerçekten de acı olurmuş.

Sonuç olarak ortaya çıkan “Killing Peace”, göz yaşartan güzellikte, gerek müzik gerek söz anlamında son derece sert (“Tanrı’nın yüzüne kan tüküreyim” diyor adam… aman derim), her anından ruh ve öfke akan, tam kırk dört dakikalık orgazmik bir çılgınlık. Ne bir şarkıdan, ne de bir şarkının bir anından bahsedeceğim; “Killing Peace” tartışmasız 2007’nin en iyi thrash metal albümüydü, nokta.

Bu kritiği okuyan ama Onslaught’u bugüne dek hiç duymamış olan thrash metal sever arkadaşlar. Burada kimseye ders verecek, ahkam kesecek halimiz yok. Tek derdim, diğer tüm türler gibi thrash metali de canı gönülden seven biri olarak, bu albümü kendi iyiliğiniz için duymanız gerektiğini anlatmaya çalışmak. Eğer thrash metal seviyor ve adı hep ön planda olan grupların (Slayer, Exodus, Kreator gibi) hepsi de mükemmel olan son albümleriyle coşuyorsanız, içten yapılmış saf thrash gibisi yoktur diyorsanız, bir de bunu duyun. Tek yan etkisi, favori gruplarınızın arasına bir yenisinin eklenmesi ve sizin de şu an benim yapmaya çalıştığım şeyi Onslaught’u bilmeyen diğer arkadaşlarınız üzerinde yapmaya çalışmanız olacaktır. Böyle de emin konuşuyorum.