Hollandalı grup Nox, death metal icra eden bir grup diyerek, yazıyı okusam mı okumasam mı diye düşünenleri bu dertten kurtarıyor ve death metalle bir ilginiz yoksa bu yorumun size bir şey katmayacağını belirterek başlıyorum. “Death metali severek dinliyoruz, halk konserlerinde ön saflarda coşuyoruz, koruma dayağına doyuyoruz” diyenler yazıya aynen devam edebilirler. Şöyle bir enstantaneyle açılışı yapalım. Death metali tüm benliğinizle seven bir insansınızdır (konserlerde önde tepinmektense, arkada sabit olarak durup kollarını kavuşturup sahneye bakan gerçek psikopatlardan). Diğer türleri de kısmen seversiniz, ama bodoslama giren hayvansal bir blast beat size her zaman ayrı bir zevk, ayrı bir hırpanilik verir. Hayatınızda en az dört kez “abi banyodayken duş başlığına ağzını dayayınca çok kral brutal vokal efekti oluyo” geyiği yapmış ve gereken cezayı görmüşsünüzdür. Misal orta ya da yüksek tempolu bir şey dinlerken, içinizdeki gaza gelmeye hazır dana kimliğiniz hep bir şeyler düşünür. “Keşke şimdi vokalist şöyle bir höyyy dese, gitarlar kazımaya (kazımak) başlasa, davulcu dellenip blast’a abansa, ben de odayı kırsam, apartmanı yıksam, şaka ayağına arkadaşlara girişsem” gibisinden bildiğiniz şeyler. İşte Nox, o bahsettiğim “keşke şimdi…” hissini yaşamanıza kesinlikle müsaade etmeyen bir grup.

Nox’un yeni bir grup olduğunu ve Centurian, Severe Torture, Pyaemia gibi Hollanda’nın ünlü brutal death metal gruplarının elemanlarından oluştuğunu hatırlatarak tanıtıma başlayalım. “Adam gibi adam, He-Man’deki Hayvan Adam” desturunu benimsemiş davulcu kardeşimizin bilek ve kol kaslarına acımadan dövdüğü bu davullar, blast’e, hıza, kaosa aç arkadaşların tam anlamıyla ilacı olacaktır (nasıl bir İbrahim Erkal ağzıdır bu sayın okuyucu). Ekstrem death metal davulculuğu adına oldukça sağlam bir performans söz konusu. “Peki sadece davullar mı?” diye soranlara, “yok, tuba çalan arkadaş da çok teknik”, ya da “evet sadece davullar.. dağılın lan!” demek istemediğimden (yoksa istiyor muydum..), diğer elemanlardan da kısaca bahsetmem gerektiğine inanıyorum. Gitarlar Morbid Angel ekolünü baz almış olsalar da, zaman zaman Nile ve özellikle de black metal havasının estiği yerlerde ağızda kolayca dağılan Behemoth tatları kulağa çarpıyor. Ancak Nox’u tek bir grupla özdeşleştirecekseniz, bu mutlaka Angelcorpse olacaktır. Uzun zaman sonra ilk kez “Inexorable” gazını ve hayvanlığını bana yaşatan “IXAXAAR”, sadece bu yüzden bile oldukça hoşuma giden bir çalışma oldu. Dediğim gibi, gitar konusunda gerçekten üstün bir performans mevzu bahis. Gitarların her teli, özenle seçilen darbelere maruz kalmış ve bu öylesine bir sertlik de değil; ortada gayet teknik bir meydan okuma var dersek yerinde olur. Burada ani tempo değişimlerinden, aksak yapılardan değil, iki, üç saniye içerisinde basılan on altı ila yirmi notalık riflerden söz ediyorum.

Aslında albüm, doluluğu yüzünden sayfalarca, bodoslamalığı ve tavizsiz direktliği yüzünden de yalnızca birkaç paragrafta anlatılabilecek bir yapıda. Death metalle yakından ilgilenenler albümü ilk duyduklarında ne demek istediğimi anlayacaklardır (ardından da bir “oh be dünya varmış” gelebilir).

Son sözler olarak, albüm adını, kapağını ve grup logosunu beğenmediğimi belirtiyor, umarım Nox, Earache’le bir sorun yaşamadan devam eder diyor ve bu ay yazdığım albümlerin genelinin pek de brutal olmamasından kelli uzun zamandır bastırmayı ertelediğim tatatatatatatatatatata gazımı aldıkları için de grubu kutluyorum. Brutal, teknik death metal seviyor ve yukarda adı geçen gruplara özgü o gergin, zehirli tadı seviyorsanız, direk atlayın diyorum.
Pişman olan gelsin beni bulsun… İlk bulanla yedi hafta hiç durmadan Metallica mı Megadeth mi muhabbeti yapıcam fütursuzca.