Yeryüzünün en iyi gruplarından biri olan Nevermore, nedendir bilinmez bir türlü adını çok geniş mecralara yayamamıştır. On binlerce hayranları olsa da ve tüm konserleri dolu geçse de, metal dinleyiciliklerini sadece adı hep ön planda olan grupları dinleyerek (mesela Nevermore’un ölüsüyle bile ezeceği Iced Earth gibi eskinin iyi ama günümüzün balon grupları) sürdüren kitle tarafından az bilinirler. Halbuki her albümleri, her açıdan başka bir derstir. Üstün gitar kullanımı (hatta üstü olmayan gitar kullanımı), vokal ve şarkı sözünde benzeri az görülebilecek özgünlük dersleri, beste yapma konusunda her türlü yarmışlık… Hepsi Nevermore’da fazlasıyla olan şeyler olsa da, dünya genelindeki tembel metal kitlesi bir şekilde bu grubun içine girecek zahmeti gösteremiyor. Kendi mallıkları tabii.

Bu yazıyı kısa tutacağım zira kimseye uzun uzadıya bir şeyi anlatmaya çalışmak gibi bir derdim yok. Grubu övmek, yazıyı türlü yüceltme sıfatıyla donatmak gibi bir şeye de girişmeyeceğim, çünkü dediğim gibi, aklı başında adam grubu bugüne dek bilirdi. Sadece yorumladığım bu DVD setinden bahsedip yazıyı bitireceğim.

Jeff Loomis metal dünyasının en iyi riff yazan ve en iyi solo atan müzisyenidir. Bu tartışmasız bir gerçek. Warrel Dane de dünyanın en güçlü sesi olmasa da tümüyle kendine özgü ve ultra yaratıcı bir şarkıcı ve şair. Bu iki hayvanın elinde devleşen grup, on küsür yıldır yapamadığı esas patlamayı, “This Godless Endeavor” ile yapmıştı. Grubun hayranları tarafından çok uzun zamandır beklenen bu DVD de, iki yıl civarı süren “TGE” turnesinin ve Loomis ile Dane’in solo albümlerinin ardından nihayet elimize ulaştı.

Şahane bir kapağı olan bu set, her bölümüne ayrı yağlı boya resim tasarımı yapılmış şık DVD menüsüyle de beğenimizi kazanıyor. İçinde türlü ıvır zıvırlar ve eski konserlerden bazı seçkiler olan 2. DVD’yi önce izliyoruz ve esas oğlanı sona bırakıyoruz. Esas oğlan, yani ilk DVD, grubun Bochum’daki Zecke adlı meşhur salonda verdiği (11 Ekim 2006) konseri kapsıyor ve hınca hınç bir salonda gerçekleşen bu konserle şahsen anlıyorum ki, Nevermore’u canlı görmeden ölmek istemiyorum, hatta ben genel olarak ölmek istemiyorum. Zamanı geldiğinde gerekli merciilerle konuşacağım. Cidden, isteyip de göremediğim bir iki grup kaldı ve Nevermore bunların başında geliyor. Bir şekilde göreceğim.. nasıl, ne zaman bilmiyorum ama göreceğim.

Kısa tutalım, Nevermore sahnenin resmen tozunu atıyor. Loomis’in ve Broderick’in parmaklarından çıkan bu sürreel notalar cümbüşü, seyircinin suratında sonik bir saldırı olarak patlıyor adeta. Gitarlar, vokal ve davul o kadar, O KADAR güçlü ki, tüylerinizin ürpermesine engel olamıyor, benim gibi grubun dünyadaki en büyük hayranlarından biri olma iddiasındaki biriyseniz, bazı yerlerde sanki bir ses duvarı tarafından ezildiğinizi hissediyorsunuz (en büyük hayran ben değilmişim ama; konserde en önde bir eleman var sürekli gösterilen, çocuk her ama her şarkının sözlerini ezbere biliyor). Grubun tüm hitlerinin ve daha çok gerçek hayranların delireceği eski ve arka planda kalmış canazor şarkıların da çalındığı konser her açıdan tam puan alıyor. Buna, “The Heart Collector” yerine gruptan ayrı olarak çotank diye “Born”a giren Van Williams’ın, montajda rahatça atılabilecek bu büyük hatasının DVD’ye olduğu gibi konması da dahil.

Andy Sneap elinden çıktığı belli olan bu her kuruşunu hak eden seti, müziğin görkemi altında ezilmek isteyen herkese öneriyorum.