Kariyerlerine İsveç black metali adına önemli albümlerden biri olarak sayılan “Vittra” ile başlayan ve adları gün geçtikçe daha çok duyulan melodik black metal grubu Naglfar, black metal söz konusu olduğunda hafif siklet bir grup olarak değerlendirilebilir. Gayet kolay dinlenen, çirkin olma gibi bir derdi olmayan, düşünülmüş nakaratları ve hep benzer tarzda “ürkütücü” melodileri olan, kısacası “troo” black metal dinleyicilerinin pek ihtimam göstermeyeceği türde bir grup Naglfar.

Peki bu durum grubun müziğini kötü mü yapıyor? Yoo. Naglfar her ne kadar benzer türde şarkılar yapsa da, bence amaçladıkları akılda kalıcı şarkı yazma işinde oldukça başarılı bir grup. En azından müziklerinde kastırma ve göstermelik zorlamalara yer vermiyor, işlerine bakıyorlar. Naglfar ne coprsepaint yapıyor, ne de abartılı klavyelerle yaratılan göstermelik atmosferlere ihtiyaç duyuyor. Kısacası, yorucu olmayan bir melodik black metal arıyorsanız, bakmanız gereken adreslerden biri kesinlikle Naglfar.

2003’te “Sheol” ve 2005’te de “Pariah” ile çoğu yorumcudan yüksek puanlar alan grup, yine bir buçuk senelik bir aranın ardından “Harvest”la geri döndü. “Sheol”deki brutal ve kaotik havayı barındırmayan “Pariah”, biraz fazla radyo dostu bir çalışmaydı ve black metal janrı altında anılan bir grup için fazlasıyla uysaldı. Diyebilirim ki grup “Harvest”ta bu durumu aşmış ve eski Naglfar gücüne layık bir çalışma ortaya koymuş. Yine bildiğimiz Naglfar kısmı ağırlıkta olsa da, bu sefer daha sert, yer yer daha bodoslama bestelerle de karşılaşıyoruz (misal “Plutonium Reveries”). Davulda son albümlere oranla nispeten daha çok ve süratli blast beat kullanımı oluşu ve şarkıların sadece nakarat melodisi üzerine kurulmamış oluşları, albümü gayet dinlenir, keyif veren bir hale sokmuş. Elbette black metalin çirkin, tek düze ve primitif halini seven kitle Naglfar’ı gerçek black metal olarak bile görmeyebilir, ciddiye almayabilir, gayet normaldir. Ama zaten başta da dediğim gibi Naglfar adeta suya sabuna dokunmayan, melodik death metal grubu tadında bir black metal grubu ve kitlesi de onları bu şekilde seviyor. Her ne kadar black metalde hep rastladığımız türde şarkı sözleri ve konseptleri olsa da, onlar o kasıntı röportajlar yapan, sürekli “cool” gözükmek zorunda olan black metal gruplarından değil (davulcularının kafasında graffitili bere var mesela).

Öne çıkan şarkı adı vermek de istemiyorum zira şarkılar benzer yapılarda, amiyane tabiriyle küçük black metal hit’lerinden oluşuyorlar. Herkes farklı bir şarkıyı diğerlerine oranla daha fazla sevebilir; şarkılarda melodiler havada uçuşuyor ve çoğu melodi son derece güzel (“Feeding the Moloch” nedir öyle).

Lafı daha fazla uzatmadan, sevdiğim bir grup olan Naglfar’ın “Harvest” ile gayet başarılı bir iş çıkardığını, “Vittra” dönemi ruhu ile “Sheol” öfkesini bir araya getirdiğini söylüyor, görsel yanlarını pek öne çıkarmayan –tamam, güzel, karizma deri kostümleri var kabul- ve sadece müziklerini konuşturan Naglfar’ın kariyerindeki en iyi bir iki albümden birini yaptığı da ekleyerek kritiği bitiriyorum.

“My work is done.. I will walk away…”