Helsinki’den teşrif eden melodik death metal grubu Mygrain, yalnızca dört yıllık bir grup. 2004 ve 2005 yıllarında birer demo çıkartan grubun ilk albümü olan Orbit Dance, 2006’nın Nisan ayında raflardaki yerini almıştı. Tarz olarak yoğun şekilde Soilwork, hatta daha da spesifik olarak “Figure Number Five” albümünü ilham alan grupta, oha oha diye bağırtacak düzeyde bir Soilwork etkisi görülüyor. Belki bilirsiniz, Demiricous diye bir grup var. Bu grup öylesine Slayer’dır ki, grubu duyan Tom Araya “acaba bu gruba telif hakkı için dava açsak mı?” diye espri bile yapar bir röportajında. Mygrain için de durum pek farklı değil. Soilwork’ü alın, içine bir tutam Disarmonia Mundi, bir tutam da Scar Symmetry koyun, karıştırın, ardından da tatlandırıcı, tuz, biber namına ne varsa koymayı unutun. Unutun ki lezzet babına adı geçen grupların yanına bile yaklaşamayan kalitede bir şey ortaya çıksın. Alın size Mygrain.

Şu albümü dinliyorum da, şu sound’u, imkanları bana verin, tek başıma bir haftada daha yaratıcı bir albüm yazamazsam kime ne istiyorsa alırım. Bir grup elindeki imkanı ancak bu kadar heba edebilir (Bir de altı kişisiniz yahu ayıp). Gaza gelmemizi sağlayacağı düşünülen rifler o kadar yavan, akılda kalması amaçlanmış nakaratlar o kadar sıradan ki. Öküz gibi bir sound olmasına rağmen ortada hiç ama hiçbir şey yok. Albümü Nisan ayından beri en az on kez dinledim ama az önceki dinlememde bile (ki takvimler Ekim’i gösteriyor) albümden aklımda kalanın sadece bir nakarat ve birkaç vokal vurgusu olduğunu fark ettim.

Yeteneksizlik mi diyeyim, tecrübesizlik mi diyeyim bilmem, albümdeki riflerde, melodilerde “şimdi şu notaya bassa çok iyi bir şey çıkacak” ya da “şu melodi kalıbını bir de şu notadan başlayarak tekrarlasa çok hoş olacak” dediğiniz her yerde, adamlar o güzel olacak notaların bir ya da yarım ses yanından çalıyorlar, böylece de aklınızın bir ucundan sürekli “olmamış… olmamış… olmamış…” diye robotik sesler geliyor. The Duskfall’un son albümü “Lifetime Supply Of Guilt” dinlemiş olanlar, ne demek istediğimi belki bilebilirler (gerçi o albüm hepten faciaydı, yarım nota yana kayla falan kurtaracak gibi değildi).

Şarkı adı vermiyorum, eğer Soilwork’ten Speed’in ve Scar Symmetry’den Christian Alvestam’ın seslerini öylesine seviyorum ki, taklitlerini yapan bir vokalist önderliğindeki vasat altı bir grubu bile dinleyebilirim diyorsanız, bu albümü bulmaya çalışabilirsiniz. Benim için tek faydası, ne zamandır Soilwork dinlemiyorum deyip müzik setime “A Predator’s Portrait”i koydurmak oldu