Şu dünyada üç şeyden nefret ederim. Birincisi, yediğim şeyin sona sakladığım en güzel kısmının yere düşmesi ve heba olmasıyla tüm hayatın bir anlığına cehenneme dönmesi; ikincisi, soğuk havada suratıma ıslak meşin yuvarlak çarpması; üçüncüsü de kötü enstrumantal solo albümler. Neden biliyor musunuz? Çünkü şu dünyada müzik adına yapılan milyon tane kötü şey var, ama dinleyebildiğim şeyler arasında, kötü yapılmış bir cover ile amaçsız, gereksiz bir solo albüm kadar can sıkıcı, pek az şey vardır. Hele ki saniyede kırk altı nota basabiliyorsanız ve sıfırdan sonsuza giden uzunlukta sololarınızın arkasına dünyanın en düz ve basit riflerini ritm gitar olarak koyuyorsanız. Yazmaktan büyük mutluluk duyduğum bu albüm, az önce tarif ettiğim şeye ters düşen, bir gitaristin solo albümü nasıl olmalı sorusunun cevabı gibi.

“Kim gibi gitar çalmak isterdin?” sorusuna vereceğim cevap olan Jeff Loomis, gitar çalmayı kendi başına öğrenen deli gitaristler akımının önemli temsilcilerinden. Pek çok Nevermore kritiğinde “dünyanın en iyi metal gitaristi” olarak anılan Jeff, gerek rif, gerek solo yazımında, bana göre de dünyanın sayılı müzisyenlerinden biri. Yedi telli imzalı Schecter’ından çıkan boru gibi kalın riflerin üstüne attığı yırtıcı ve sürreel sololarıyla sayısız insanı Nevermore hayranı yapan Jeff, geçtiğimiz aylarda ilk solo albümünü çıkaran Warrel Dane’in ardından kendi albümünü de piyasaya sürdü.

Vokal içermeyen bir müziği uzun soluklu yapmak zordur, bu yüzden solo gitarımı bir vokalist olarak düşündüm diyen Jeff, çoğu bir sürü notalı solo albümün aksine, solo atayım, yirmi altı milyon nota basayım diye düşünmektense, sağlam besteler üzerine sololar atayım, yer yer aşırı hızlı manyaklıklar yaparken, yer yer de yavaş takılayım, besteci kimliğimi sergileyeyim düsturunu benimsemiş. En iyisini de yapmış. “Zero Order Phase”i dinlerken, bir solo albümden ziyade, vokal kanalları çıkarılmış nefis bir metal albümü dinliyormuş hissine kapılıyorsunuz. Bu sayede de albümü arka arkaya çok kereler dinleyebiliyorsunuz.

En yavaş, hatta içinde distortion içermeyen bir rifi bile hayvan gibi sert ve karanlık yapma becerisine sahip olan Loomis, “Zero Order Phase”de de bu özelliğini olanca güzelliğiyle ortaya koymuş. Bu açıdan bakıldığında, Nevermore’dan farklı şeyler deneyen Warrel Dane’in solo albümünün aksine, “Zero Order Phase”in çoğu yerinde yepyeni bir Nevermore albümü dinliyormuş hissine kapılıyorsunuz.

Şarkı şarkı açıklamak elbet gereksiz. Albümü başlatıyorsunuz ve havada uçuşan, hızdan dolayı resmen bulanıklaşan sweep’ler, “ohaaa!” diye bağırtan ve yer yer eski Nevermore şarkı ve sololarına göndermeler içeren karmakarışık tapping’ler eşliğinde dinleyip gidiyorsunuz. Jeff’in benim gibi azılı takipçileri, onun doğaçlama soloda ne denli başarılı olduğunu bilirler. “Enemies of Reality” albümündeki çoğu solonun doğaçlama olduğunu söylesem sanırım yeterince açıklayıcı olacaktır (bir “Ambivalent” solosunu bin kişi oturup planlasa bu denli manyak olmaz, bu terbiyesiz çocuğu kayıt düğmesine basıp pat diye çalmış). Her neyse, dediğim o ki bu albümde de nefis doğaçlama sololar var ve bazı solo ve rif dönüşümleri tek kelimeyle dahiyane bir şekilde bestelenmiş. Hastanım lan!

Albümde 3 dene de konuğumuz var. Bunlar “Jato Unit”te Jeff’e eşlik eden, Jeff’le eşit manyaklıktaki efsane insan Ron Jarzombek, “Cashmere Shiv”de gitarını konuşturan Pat O’Brian (Cannibal Corpse, eski-Nevermore) ve yine aynı şarkıda nefis bir perdesiz gitar solosu atan, albümün yapımcısı Neil Kernon (Queensryche’tan Nile’a, Kansas’tan Macabre’a, Cannibal Corpse’a pek çok grubun prodüktörlüğünü yapmış, Grammy sahibi bir sevgi insanı). Tüm albümün davullarını çalan kişiyse Nevermore’un orijinal davulcusu olan Mark Arrington. Nevermore’dan sonra ne yaptı bilmem, ama bu albümde harika bir iş çıkarmış.

Chuck Schuldiner ve Dimebag Darrel aramızda olmadığı için, şu an yeryüzünde en çok sevdiğim ve hayranı olduğum gitarist olan Jeff Loomis, bu albümde bana tam olarak istediğimi verdi. Puan veresim de yok ama mecburen vereceğiz. Solo gitarist albümlerinin geneli düşünüldüğünde, bir solo albüm için bir hayli sert olan bu gitar albümünü, metal ve gitar kelimelerinden hoşlanan herkese öneriyorum.