Son zamanlarda gördüğüm en kötü albüm kapağı diyerek, yazıya başlıyorum. Albüm çıkmadan çok önce yayınlanan kapağı gördüm ve hakikaten tiksindim. Dellendim desem yeridir. Ardından gruptan gelen açıklamayı okudum. “Önceki albüme göre daha ağır, yavaş ve groovy bir çalışma oldu”. “Hmmm” dedim olanca bilmişliğim ve eleştirel ukalalığımla. The Haunted kendi deyimiyle Kİng Crimson’cılık oynamaya çalışırken, HateSphere ve benzeri adamlar, izini sürdükleri The Haunted’ın tazeliğini yitirmesinden faydalanıp yeni bir ateş yakmaya çalışırlar mı acaba diye düşünüyordum derinden derine. Neo-thrash’in en büyük neferi The Haunted’sa eğer, onun kendi kendine boşalttığı bu tahta oturmak isteyecek yeni nesil gruplar çıkması gayet doğal değil mi?

Bir önceki “The Sickness Within”le, tam olarak bu bahsettiğim amacı güdermiş gibi davranan Danimarkalı HateSphere, yeni albümünde biraz olsun hedef değiştiriyor. Her ne kadar ta 1993’te kurulmuş olsalar da, kendine bir kitle yaratmayı 2002’deki “Bloodred Hatred”la başlatan HateSphere, kadrosunda, Danimarka’nın adı sıkça geçen hardcore gruplarından Barcode’un vokalistini, death metal oluşumu Koldborn’un gitaristini ve kült thrash devi Artillery’nin de şu anki basçı ve davulcusunu barındırıyor. “Serpent Smiles and Killer Eyes” (SSaKE)’da ilk dikkat çeken şey, müzikteki kısmi hardcore etkisi. Kimi zaman Sick of It All, hatta Hatebreed dinlermiş gibi hissetmeniz oldukça mümkün (özellikle “The Slain”in girişi buna örnek). Bunun dışında her zaman olduğu gibi The Haunted etkisi olduğu yerde duruyor. Vokalistin çatlak sesle ve yarı clean vokalle söylediği yerlerde yoğun Peter Dolving hatırlatmaları olsa da, aralarda giren kükremeler sayesinde biraz olsun müziğin death metale yaklaşan yanını da görebiliyoruz.

Bir önceki albüm “The Sickness Within”i seven bir dinleyici olarak, SSaKE’daki hit şarkı azlığı canımı sıktı diyebilirim. Çoğu şarkıda, yeterli yaratıcılığı barındırmayan sıradan rifler görüyoruz maalesef. HateSphere’i yakından takip edenlerin bildiği ve grubun da sıkça kullandığı rif kalıpları, bu albümde nedense asgariye indirgenmiş. Mesela, HateSphere’in en güzel riflerinde hep kullanılan, bir notanın iki farklı oktavının aynı anda basılmasıyla ortaya çıkan damar bölümler, bu albümde karşımıza nadiren çıkıyor. Artı, grubu Amerikalı sanmanıza yol açacak derecede Southern tatlar sunan “Drinking With the King of Dead” gibi bayık ötesi şarkılar da maalesef albümde yer işgal ediyorlar.

Öne çıkan parçalar, en sevdiğim şarkı giriş şeysiyle (“tak tak tak tak” diye dört kere trampete vurarak) açılan “Lies and Deceit”, az önce bahsettiğim hardcore-vari girişiyle “The Slain”, kırkıncı saniyenin ardından mükemmel bir giriş yapan “Feeding the Demons” ve kısmen oldukça sert headbang’lere sahne olacak potansiyele sahip “Let Them Hate”. Bunlar arasından da “The Slain” bariz şekilde ayrılıyor ki, o da clean vokalli ve HateSphere’e özgü nakarat kalıplarını kullanan nakarat bölümü sayesinde. Kalan şarkılar, bu yırtıcı tonlara ve mükemmel kayda yakışmayacak düzeyde sıradan işler.

Gelin, kapanışı kısmen yüzeysel ve odunsu bir şekilde yapalım. The Haunted’ı seviyoruz, ona benzer müzik yapıyoruz. Onu anladık. Ama The Haunted bozdu diye senin de mi bozman lazım birader? Kraldan fazla kralcı olmak diye ben buna derim.