Başkalarına benzememesiyle ve klasik power metal anlayışının dışına çıkabilmesiyle piyasada kendine farklı bir yer edinen İsveçli grup Falconer, beşinci albümleri “Northwind” ile geri döndü. İsveç’in kimilerince kült olarak anılan Viking grubu Mithotyn’in gitarist ve bestecisi Stefan Wienerhall’un Mithotyn’in dağılmasının ardından kurduğu Falconer, kendine özgü sound’u ve yerel melodileri müziklerine çok iyi yedirmeleri sonucunda, çok geniş olmasa da sağlam ve gruba bağlı bir fan kitlesi yaratmayı başardı. Grubun geri kalanına baktığımızda, yine Mithotyn ve Dawn gibi gruplarda çalan davulcu Karsten Larsson’u ve gruba iki yıl önce solo gitarist olarak katılan Jimmy Hedlund’u görüyoruz. Bu oldukça isabetli bir karar olmuş, zira kendisi tüm albümü delişmen sololarla bezemiş.

Falconer, kendi adlarını taşıyan ilk albümleriyle birlikte fanı olduğum bir grup. Hatta o dönemler (2001 civarı) Blind Guardian’la birlikte dinlediğim tek clean vokalli gruptular bile diyebilirim. E tabi Mathias Blad gibi bir vokalistiniz olunca, bu gayet normal. Hiç düşünmeden söyleyebilirim ki Blad metal dünyasındaki en kişilikli ve kendine özgü vokalistlerden biri. Aslen metalle hiç alakası olmayan bu müzikal oyuncusu, nasıl ikna edildiyse Falconer’a girmiş ve olağanüstü sesiyle dinleyen herkesi büyülemişti. Bence 9/10’luk bir albüm olan ilk albümden sonra çıkan albümler, vasat ve vasatın altı çalışmalardı. Zaten Mathias ikinci albümün ardından gruptan ayrlınca, Falconer’ın da tüm tadı kaçmıştı. Üçüncü ve dördüncü albümler iyi albümler değillerdi. Ama neyse ki Mathias geldi dertler bitti.

Falconer, sürekli olarak kullandığı yerel İsveç ezgileriyle, her zaman kalıplaşmış power metal gruplarından ayrı bir konuma sahip olmuştur. Bu albümde de durum farklı değil. Birbirinden orijinal melodiler tüm albüm boyu akıp gidiyor. Başta da dediğim gibi ben azılı bir Falconer dinleyicisiyim, bu yüzden de zaten çok çok güzel olan albümü sıradan bir dinleyiciden daha çok sevmiş olmam normal. Ama albümü birilerine beğendirmek için övgü dolu sözlere gerek yok çünkü grup gerçekten bir önceki Grime vs Grandeur’u ezip geçen bir çalışmaya imza atmış.

Açılışı yapan Northwind, Mathias’ın kadife sesiyle en baştan bir oh be dedirtiyor. Her anı Falconer kokan şarkının üçüncü dakikanın başındaki solo vokal bölümü tek kelimeyle büyüleyici. Bu nasıl bir yorumdur sayın Blad. İnsanda biraz merhamet olur. Aslında çoğu kritikte yaptığım gibi öne çıkan şarkıların isimlerini sayayım diyorum ama tüm şarkıların ismini yazmak gerektiği için bundan vazgeçiyorum. Gerçekten grup çok kaliteli bestelere imza atmış. Tek bir yer söyleyeceğim, çünkü duyduğum andan beri her dinleyişimde içimden bir şeyler koparıyor o kısım. Beşinci şarkı Catch The Shadows’un “Try to catch the shadows and run until you fall, strain your nerves to follow the temptations of them all” şeklindeki nakaratı tam anlamıyla hit ötesi bir şey ve bu nakaratın son kısmındaki “..them all”un yorumu ve vurgusu, yıllardır kulaklarıma giren en güzel şeylerden biri. İlk duyduğum andan beri her seferinde başka boyutlara götürüyor beni.

Toplam on dört şarkıdan oluşan elli beş dakikalık Northwind, power metalde bile hala kimseye benzemeyen bir grup duymak isteyenlerin, Kuzey’in sımsıcak folk melodilerinden hoşlananların, çok başarılı besteler içine doldurulmuş üstün bir müzisyenlik arayanların çok beğeneceğini umduğum bir albüm. Tabii bir de dünyada eşi benzeri olmayan karakterde bir vokalisti ve bu vokalistin gövde gösterisi şeklindeki yorum gücünü duyacağınızı da ekleyelim.

“Northwind” 2006 yılının en iyi on albümünden biriydi ve 3 yıl geçmesine rağmen kendi adıma hala en ufak bir sıkma belirtisi göstermedi.