“The Mark of the Judas” çıkalı tamı tamına yedi yıl olmuş. Vay be demek istiyorum izninizle. Yedi yıldır usanmadan dinlediğim Richmond, Virigina’lı deliler kumpanyası Darkest Hour, bundan iki sene önce, kopartılan büyük gürültüler ve klasikleşmiş kimi albümlerle yapılan kıyaslamalar eşliğinde, “Undoing Ruin” adlı canavarı çıkartmıştı. Ne albümdü o öyle. O güne dek grubun yaptığı en iyi albüm olarak gördüğüm “The Mark of the Judas”ı bile rahatça sollayan, riflerden sololarına, atmosferine, duygusuna, gerçek bir meydan okumaydı.

Takvimler 2007’yi gösterdiğinde, Darkest Hour on iki yıllık kariyerindeki altıncı albümleriyle karşımızdaydı. Lafı dolandırmadan gerçekleri ortaya koymanın vakti geldi de geçiyor topraklarım. İlk olarak hiç uzatmadan, “Deliver Us”ın “Unduing Ruin”in birkaç gömlek gerisinde olduğunu belirtelim. Her ne kadar solo kalitesi ve tekniği açısından “Deliver Us” grubun şu anki sınırı olsa da, rif yaratıcılığı ve beste kalitesi açısından “Deliver Us”ın “Undoing Ruin”e göre gözle görülür eksikleri var. Bir kere “Deliver Us”ta damar olması amaçlanan yerler “Undoing Ruin”deki benzer bölümlerde olduğu kadar yürekten parça koparan, adamın yüzüne tokat çarpan cinsten değil. Bunun yanı sıra, grubun oluşturmayı başardığı sound’unu ifade eden kimi alışıldık kalıplara bir hayli fazla başvurulması da zaman zaman biraz “heyecan köreltici” bir hal almış.

Şarkılardan kısaca bahsedersek, albüm, anında aklıma kazınan, son zamanlarda duyduğum en güzel rifler arasına sokacağım türde bir verse rifi olan “Doomsayer (The Beginning of the End)” ile açılıyor. 1.04’te giren bu rif, benim için tüm albümün en güzel anı. Uçüncü sıradaki “Demon(s)”, grubun damar şarkı geleneğine uyan, ilk klibin de çekildiği, gayet güzel bir eser. Elli üçüncü saniyesinde yine albümün en güzel riflerinden birini huzurlarımıza seren beş numaralı “A Paradox with Flies”, sekizinci sırada karşımıza çıkan yoğun In Flames etkili “Tunguska” ve son sıradaki “Deliver Us” da albümün “oha be Darkest Hour” dedirten, ya da dedirtmeye yaklaşan çalışmaları. Açıkçası kalan altı parçada, istediğim o Darkest Hour bambaşkalığını, o özel ruhu bulabildiğimi söyleyemem. İlk dinlemelerin gazı geçtikten ve albümü önceki çalışmalarla kıyasladığınızda, eğer bir de grubu benim kadar yakından takip ediyorsanız, bu şekilde düşünmeniz gayet normal. Belki de “Deliver Us”ın şanssızlığı “Undoing Ruin” gibi bir başyapıtın hemen arkasından geliyor oluşudur. Belki de “Deliver Us” iki yıl öncesi düşünülmediğinde çok daha güzel gelebiliyordur. Ama maalesef o kadar da objektif olamıyorum ve grubun önümüzdeki iki sene daha iyi hazırlanıp yeni bir şaheserle geri dönmesini umuyorum.

Darkest Hour kendini müzisyenlik babında olanca hızıyla geliştiredursun, gönül aynı koşar adımların şarkı yazımında da atılmış olmasını, ya da en azından aynı düzeyde kalmasını umardı. Eminim grupla birlikte çalıştığı sırada Devin Townsend de içten içe albümün yine beraber çalıştıkları “Undoing Ruin” kadar iyi olmadığının farkındaydı. Ancak bu demek değil ki “Deliver Us” kötü, hatta sadece iyi denebilecek bir albüm. Bilakis, sayısız grubu rafa kaldıracak, paket yapıp tatlı niyetine ikram edecek bir gruptan söz ediyoruz ve “Deliver Us” da sadece grubun kendi dinamikleri ve istatistikleri düşünüldüğünde, önceye göre ortalama bir adım. Yoksa ortada hala duman tüttüren, etrafı kırıp döktüren bir albüm var.

“Deliver Us” Darkest Hour’ın en karanlık saati değil ve grubun asıl bestecisi de gruptan ayrıldığına göre, sıradaki albüm şu an için tam bir muamma. Bekleyelim bakalım.