Norveç’in her zaman yıldız müzisyenlerle dolu olan ama son yıllara kadar bu isimleri başka gruplara dağıtmasıyla ünlenen grubu Borknagar, yedinci stüdyo albümü ile karşımızda (Ragnarok, B joker). Kariyerine kendi ismini taşıyan “Borknagar” albümüyle başlayan grup, daha sonra her biri başka bir hayran kitlesince en iyi Borknagar albümü olarak görülen birbirinden başarılı albümler ortaya koydu. Ben grubun çok sıkı bir takipçisi olsam ve yaptıkları her şeyi tereddütsüz beğensem de, “Empiricism” albümünü diğer tümünden ayrı bir yere koyarım. O albüm bırakın Borknagar’ı, tüm müzik kavramı düşünüldüğünde bile dinlediğim en benzersiz albümlerdendir.

Grubun bir önceki albümü “Epic”, bana kalırsa “Empiricism” gibi bir başyapıtın gölgesinde kalmak zorunda olan, ortalamanın üstü, ancak Borknagar’ın tüm yeteneklerini sergileyemediği bir albümdü. Şu an hakkında yazma onuruna nail olduğum “Origin” albümü ise, insanı daha ilk dinlemeden durup bir düşünmeye iten bir çalışma. Opeth diskografisinde yeri hep ayrı olacak olan “Damnation” gibi, “Origin” de Borknagar diskografisinin en farklı albümlerinden biri olacaktır. Anlamış olacağınız gibi bu albüm, normalde senfonik tadlar, black metal öğeleri ve folk metal etkilenimleri taşıyan, çoğu yorumda avantgard metal sınıfına sokulan grubun yıllardır kullandığı distortion ve brutal vokalden uzak, insanı alıp götüren bir duygu yoğunluğuna sahip akustik bir albüm.

Sesinin her notasından karakter ve yaratıcılık akan Vintersorg’un büyüleyici vokalleri; neredeyse tüm Borknagar müziklerinin yaratıcısı olan ve “Origin”de de şarkı yazım becerilerinin doruklarına çıkan Oystein G. Brun’un birbirinden güzel besteleri, “Empiricism”deki performansıyla albümü “bir de sadece bas gitar için dinlemeliyim” hissiyatı uyandıran Trym’in enfes basları ve her zamanki gibi orijinal davul kullanımının kitabını yazan manyaklardan Asgeir Mickelson’un davullarıyla, “Origin” hem vokal, hem de enstrümantal anlamda bir ziyafete dönüşmüş. Buna ek olarak, şarkılara bambaşka boyutlar katan yaylılar ve üflemeliler de, “Origin”i eşsiz tatlar sunan ikinci bir Borknagar başyapıtı haline getirmiş.

Elli altı dakikalık doyurucu bir müzik sunan albümde dokuz adet parça yer alıyor ve her parça başka birileri tarafından favori gösterilecek nitelikte. Borknagar’ın her zamanki senfonik, avantgard ve black metal içerikli yanını seven dinleyicilerin içinde bir gıdım da olsa bir “acaba?” duygusu varsa, bu duygu ilk parça “Earth Imagery”nin başlamasıyla sona erecektir. Çünkü albümün her anı bir yaratıcılık ve düzenleme harikası. Bunu boşuna söylemiyorum. “Origin”deki orkestrasyon, diğer enstrümanların orkestrayla olan uyumu, vokalin ağızları açık bırakan kendine özgülüğü… Kısacası Borknagar’dan bugüne dek duyduğumuz her şeyin yanı sıra, daha önce hiç duymadığımız şeyler de bu albümde karşımıza çıkıyor. Tüm bunlar, Vintersorg’un her zamanki uzay, dünya, astronomi konulu şarkı sözleri ve fiziki ve sürreel dünyalar arası gidip gelen konseptleri ile birleşince, adeta bir boşluk hissi yaratılıyor ve başka çok az albümde tadabileceğiniz bir atmosfer oluşuyor.

Görünüşte sıcacık, ama derinlerinde buz gibi bir havaya sahip “Earth Imagery”nin ardından, girişindeki üflemelilerle insanı Heroes Of Might And Magic’e götüren ve tam olarak Borknagar patentli bir havaya sahip olan “Grains” geliyor. İnsanın hayal gücünü aktif hale getiren sözler, adeta dinleyiciyi zihninde birtakım imgeler görmesi için provoke ediyor. Üçüncü parça, grubun klasiklerinden “Oceans Rise”ın akustik yorumu. Tek kelimeyle bir kulak orgazmına sahne olan parçada, şarkının zaten benzersiz olan melodilerinin yaylılar ve üflemelilerle çalınması, tarifsiz duygular yaratılmasına sebep olmuş. Diyecek kelime bulamıyorum. Bir sonraki kısa enstrümantal “Signs”, arkasından gelen “White” için bir intro niteliğinde. “White”, hiç düşünmeden söyleyebilirim ki grubun bugüne dek yazdığı en güzel şarkılardan biri. Grubu sevip de bu şarkıda tüyleri ürpermeyecek bir dinleyici olabileceğini sanmıyorum. “White”, özellikle yirmi altıncı saniyedeki patlamasıyla dinleyiciyi kendisini hüzünlenmek zorunda hissedeceği bir boyuta sokuyor ve ardından giren vokallerle de tüyleri parça boyunca bir daha inmemecesine dikiyor. “Cynosure” yer yer “Morningrise” soğunu getirirken, Vintersorg da çıkabileceği en yüksek notalardan bazı örnekler veriyor. Vokalin girmesiyle nefesimi kesen “Human Nature”, verse kısmında son zamanlarda duyduğum en iyi vokal melodilerinden birini ortaya koyarken, şarkının distortion ve brutal vokal kullanılarak son derece dehşet bir senfonik black metal parçasına dönüşebileceğini de fark ediyorsunuz. “Acclimation” 02.29’daki üflemeli ve vokal melodileriyle acı çektirirken, sondaki enstrümantal “The Spirit Of Nature” da bu acıyı ızdıraba dönüştürerek albümü -ve sizi- bitiriyor.

Her parçayı kısa birer cümleyle açıklamaya çalıştıysam da, albüm sayfalarca anlatılsa da yetmeyecek bir derinliğe sahip. Kederli, üzüntülü anlarınızda dinlediğinizde yanaklarınızın kuru kalacağını garanti etmemi olanaksız kılan “Origin”, gözümde 2006’nın en iyileri arasındaki yerini daha ilk dinlemeden aldı (benim ilk 5’ime de girer). Daha fazla kelime israfı yapmadan, başyapıt demekten çekinmediğim bu albümü başta tüm Borknagar hayranları olmak üzere, Opeth’in yumuşak yanını, Vintersorg’un sesini seven ve daha geniş çerçevede düşünürsem kaliteli bir müzik arayan herkese tavsiye ederim. Barındırdığı yüksek müzikalite konusunda şahsi tercihlere bakılmadan edinilmesi farz olan bir çalışma. Her şey ortada. Buradaki yaratıyı takdir etmeyen, müzik dinlemesin.