Normalde sevilen ve iyi işler çıkaran meşhurların bir araya gelip de beklentileri boşa çıkaran, havada kalan işler yapması ne fenadır değil mi? Evet çok fenadır. Buradaki durum böyle olmadığına göre hemen bu konuyu geçelim ve rüyalarda buluşuruz temalı bu yıldızlar kumpanyasının son yapıtına dalalım. Tıpkı Amon Amarth’ın son albümü gibi, bu albüme de ısınmam kolay olmadı, hatta bildiğin zor oldu. Birkaç ay boyunca sadece “At the Behest of Their Death” aşığı bir insan olarak gezen ama albümün tümüne bir türlü yayılamayan bendeniz, “Unblessing the Purity” EP’sindeki Blasting the Virginborn ve Weak Aside’ı 2008’de açık farkla en çok dinlediğim iki şarkı yapmamdan kelli, aynı tadı yakalayamadığım “The Fathomless Mastery”den bir türlü zevk alamadım. O yüzden başka zevk odaklarına yöneldim; efendime söyleyeyim çeşitli orjiler olsun, bondajlar ols… neyse.

Neyse ki şu an karşınızda albümü özümsemeyi başarmış bir insan olarak bulunuyorum ve az sonra yazacaklarımın, albümün Türkiye’deki satışları açısından çok önemli olduğunu biliyorum. İyi bir kritik yazarsam, inanıyorum ki “The Fathomless Mastery” Türkiye’de en az bi platin plak alır. Huh! Hazırım… Senin için geliyor Peaceville..

Öncelikle biraz eskiye dönelim ve olayın başına gidelim. Tüm primatların ataları varsayılan humanoidlerin dünya üzerine ilk ayak basmalarının bundan yaklaşık 6 milyon yıl önce olduğu tahmin ediliyor. O zamanlarda dünya şimdiki gibi değil tabii. Kıtalar ve okyanuslar şu anki şekillerinden çok farklı, volkanik hareket desen sürüsüne bereket, işte bi şeyler bi şeyler… Neyse aradan 6 milyon yıl geçti ve Bloodbath üçüncü stüdyo albümüyle hayranlarının karşısına çıktı.

Akerfeldt’in dönüşüyle birlikte, youtube’da daha önce görmedikleri bir komik video bulan gençlerin ardından, dünyanın en mutlu ikinci insan grubuna dönüşen Bloodbath hayranları, kısa süre sonra gelen “Unblessing the Purity” EP’si ve “The Wacken Carnage” DVD’leriyle yeterince ihya olmamışlar gibi, grup aynı yıl içindeki üçüncü ürününü de “The Fathomless Mastery” adı altında çıkardı. Hemen araya girmek istiyorum, “Unblessing the Purity” EP’sinin kapağını 2008’in ve son yılların en iyi kapağı seçtim. Ben böyle seçtim ve bu böyledir. Başka fikirler de olabilir tabii ama onların hepsi yanlıştır. Neyse devam edelim, “UtP”deki 4 şarkıdan özellikle ikisine (Blasting the Virginborn ve Weak Aside) tam anlamıyla aşık olduğumdan, gözüm bir süre “TFM” falan görmedi diyebilirim. Hatta “TFM”deki hiçbir parçada bu iki şarkının gücünü bulamadığımdan, albümü epey bir süre geciktirdim. İlk iki üç dinleyişte çok etkilenmeyince de, beklentilerimin boşa çıktığını düşünüp emoya bağladım, ne büyük çilem varmış deyip duvar kenarına çömüp akan makyajımı sildim.

Sonra kişisel bir sebepten dolayı bir süreliğine iş göremez raporu almam ve uzunca bir süre eve kapanmak zorunda kalmam sonucunda, isyanımı dağlara haykırmak amacıyla “TFM”ye bir şans daha vermeye karar verdim. İyi ki de yapmışım, çünkü boşladığım, ağlak bebe gibi “pek olmamış” dediğim bu albüm, grubun “Breeding Death” EP’sinden beri yaptığı en iyi şeymiş de haberim yokmuş.

Bloodbath’i Bloodbath yapan 3 elemandan biri olan Akerfeldt yer almadığı için asla ısınamadığım “Nightmares Made Flesh”e daha yakın bir sound’a sahip olan “TFM”, “Resurrection Through Carnage”la kıyaslandığında, sanki başka bir grubun elinden çıkma gibi duruyor. Yanlış anlaşılsa da umurumda değil tabii ama Peter Tagtgren’e karşı bir tavrım olduğu sanılmasın; sadece dünya üzerinde Akerfeldt’ten daha iyi bir death metal vokalisti yok, o yüzden. Buradaki diğer önemli noktalardan en önemlisi, grubun geleceği adına yapılan en akıllıca hareket olarak davula Martin Axenrot’un alınmış olması. Yine yanlış anlamanızı gönülden istiyorum, ama Dan Swanö hazretlerine karşı da bir garezim yok maalesef. Kendisi alemlerin kralı olsa da, böylesine hastalıklı brutallikte müzik yapmak isteyen bir grubun davullarını çalabilecek kadar davulcu değildir. Yarın öbür gün Cannibal Corpse’a girsin, Mazurkiewicz’ten iyi çalmazsa hayvan çocuğuyum, ama Bloodbath’te olmuyo; olmaz.

Bu süper kadroya bir de daha önce hiçbir önemli işe imza atmamış ama Katatonia davulcusu Daniel Liljekvist’in gitar çaldığı metalcore grubu Komotio’da ikinci gitarist olmasından kelli (death metal dünyasında kayırmaca ve araya adam sokma, vol. 1) gruba alınmış olan Per “Sodomizer” Eriksson da eklenince, yeni kadro tamamlanmış oldu.

Müzikal olarak bugüne kadarki en sert ve ekstrem işini ortaya koyan grup, şarkı sözü ve tavır olarak da gayet uç bir profil çiziyor. Hristiyanlık ile ilgili her şeye saydıran ve bunu da tişörtlerini üreten firmaları bile pes ettirecek ve baskı durdurtacak düzeyde yapan grup, bu yönüyle de saygıyı hak ediyor. Özellikle Mikael’in ağzından bunları duymak, Opeth’te melankolik kulaklara duygusal tınılar fısıldayan bu kişiden “…tear the soul of god’s only son…” türü dizeler dinlemek, insana ayrı bir zevk veriyor. Sanki, “mainstream dünyada sevgi beslediğiniz bu adam aslında sizden gizli ne işler çeviriyor” türü bir his belki de bu. Keşke sadece bununla kalmasalar, insan üretimi olmadığı iddia edilen tüm inançlardan bahsetseler (iyi bahsetsinler tabii, övsünler, yüceltsinler, borisyeltsinler..).

Şarkılara da az biraz değinip yavaştan bu bahsi kapatalım. Albümde on bir adet eşşek ölüsü mahiyetinde şarkı var. Bunlardan “At the Behest of Their Dead”, “Treasonous” ve “Hades Rising”in söz ve müziği Katatonia’nın sarı şekeri Blakkheim’a aitken, “Mock the Cross”, “Drink from the Cup of Heresy” ve Earthrot”un müziği Sodomizer’a, sözleri ise Akerfeldt’e ait. Kalan şarkılardaysa hem söz hem müzik olarak yine Katatonia’nın gül yüzlüsü Jonas Renkse imzası görüyoruz. Bu Renkse imzalı şarkıların pek çok yerinde, Katatonia izlerine rastlamak gayet mümkün. Örneğin bir “Devouring the Feeble”ın 1.30’dan sonrası yavaşlatılsa ve vokalleri alınsa bildiğimiz Katatonia’nın bire bir aynısı olur (daha çok “The Great Cold Distance” dönemi). “Wretched Human Mirror”ın sonu da buna örnek. Aynı şekilde Blakkheim imzalı “Hades Rising”in sonundaki bariz Katatonia atmosferi ve “At the Behest of Their Death”in başındaki kaotik melodideki Diabolical Masquarade tadı da hemen dikkat çeken ufak ayrıntılar. Bir diğer daha ufak ayrıntı ise, albümün en iyilerinden olan “Iesous”un son kısımlarındaki “Eeso, Yeshua, Iesous” bölümünün sevdiğimiz saydığımız bir diğer vokal manyağı olan Christian Alvestam’ın söylüyor olması. Aman ne sevindik, ne güzel süpriz bu böyle.

Albümdeki her şarkıyı beğendiğimi, bazı şarkılara komple, bazılarının da pek çok yerine hasta olduğumu söyleyebilirim. Yaratmayı başardıkları bu uğursuz, lanetli havayı pekiştiren black metal tarzı rif yazımının yanında, Mikael’in de gerçekten çok kişilikli ve “buyurgan”, “emreden” tarzdaki dikte ettirici vokal yorumu da önemli bir artı. Biraz Behemoth’ın tavrını andıran bu tehditkar ve yere basan tavır, albümün havada kalmasını, birtakım değerlere laf sokma cüretkarlığını gösteren “cool” sözler yazmaya çalışan olası bir ergen psikozunu da silip atıyor; karşınızda hakikaten de saldırdıkları inancın ciddiye alacağı ve lanetleyeceği düzeyde bir sivrilik ve direktlik barındıran bir tavır olduğunu hissettiriyor.

Yazıyı bitirirken, Mikael’e… Mike’a, akıllı olmasını, bir daha Bloodbath’ten ayrılırsa bozuşacağımızı (tersim kötüdür… bak uyarıyorum tersim kötüdür) söylüyor ve olağanüstü performanslarından ötürü Axenrot ve Akerfeldt’i, besteleme kabiliyetlerinden dolayı da Blakkheim, Renkse ve Sodomizer’ı tebrik ediyor, en geç bir Katatonia albümünün ardından yeni bir Bloodbath albümü beklediğimi de iletiyorum. Zaten turne yok, bir şey yok, bari albümler sık gelsin.

“Çarpıcı kapanış cümlesi”