Teknik progresif brutal gore-oriented sophistic death metal grubu Baalphegor, İspanya’nın bilmem neleriyle ünlü Girona şehrinden geliyor (gitmedim, ordan bilmiyorum). Promoyu aldığımda, grubun İspanyol oluşu ön bilgisine sahip olduğumdan kelli biraz tedirgindim. Hiç belli etmesem de, alt benliğinin derinliklerinde “üşeniyorum öyleyse yarın” felsefesine inanan biri olduğumdan, yazıyı yaklaşık beş ay kadar geciktirdim. Aslında tedirginlikten kastım ben bu albümü nasıl yazacağım değildi. Ancak İspanya, metal konusunda Avrupa’nın önde gelen ülkelerinden biri olmadığından, beni ne derece eğlenceli dakikaların beklediğini bilmiyordum. İspanya’nın en ünlü death metal grubu olan Avulsed ile de bir türlü tam anlamıyla haşır neşir olamayışım, bu Pedro’ların, Miguel’lerin, death metali ne derece çözmüş olabileceklerine dair kafamda soru işaretleri oluşmasına vesile oluyordu.

Ve bir gün albümü saklandığı çekmeceden çıkardım ve yazmaya koyuldum. Paragrafa “ve” diye başlamamdan, düzgün cümle kuramadığımı düşünebilirsiniz; lakin bu, müziğin ekstremliğine uyma adına yapılmış anarşik bir duruştan başka bir şey değil aslında. “Post Earthquake Age”, yıllardır duyduğumuz death metale hiçbir şey katmayan, içerisinde hit barındırmayan, tüm albümü tek bir uzun şarkı gibi hissetmenize yol açan, dinleyeyim de dünyayı ortadan ikiye yarayım, yarım ekmek arası küçük kuzu yiyeyim gibi düşünceler yaşayacağınızı garanti etmeyen bir death metal albümü. Gayet iyi icra edilmiş, grubun lideri durumundaki davulcu Alfred Berengena başta olmak üzere, her elemanın üzerine düşeni yaptığı bir albüm… Ama.

Ah işte o “ama”lar da olmasa hayat ne güzel olacak, dünya huzurla dolacak, herkes kendi bahçesinde yetiştirdiği sebzeleri yiyecek falan. Ancak maalesef durum böyle değil. Bu tarz albümlerin, özellikle albüm hakkında yazı yazan kişiler için en büyük sıkıntısı, verilecek puan konusu. Çünkü albüm her ne kadar iyi çalınmış ve death metalin her türlü gereğini yerine getirmiş olsa da, yenilik adına, cezbedicilik adına, “Baalphegor’u (ya da herhangi bir X grubu) da şu özelliğiyle hatırlarım” hissiyatı adına bir şey bulamadığımız o albümlerden biri. Burada bir ikilem ortaya çıkıyor diye düşünüyorum ve bunu önümüzdeki ay Nepal’de yapılacak olan Uluslararası Kritik Yazarları Kongresi’nde gündeme getireceğimi belirtmek isterim.

Durum şu ki, bu tarz, kötü olmayan ama hiçbir yenilik ve özgünlük sunmayan albümlere ne derece tolerans gösterilmeli, bilmiyorum. İlla ki yeni şeyler mi yapmak lazım, elbet hayır. Ancak hiçbir kendine özgülük sergilemeyen, her yorumda “bildiğimiz x metal, ne eksik ne fazla” denen albümler için neden sadece “kötü değil diye” tüm dünyada ortalamanın üstü puan veriliyor? Bir albümü dinlerken, sürekli “albümün teslim tarihine kadar bunlar çıkmış, bir haftaları daha olsa iki, üç şarkı daha yazabilirlermiş” diye düşünmek, o albüm adına acı bir şey değil midir? Dinlediğiniz müziğin, bir müzisyenin tüm yaratılarını kendi süzgecinden geçirmesi sonucu ortaya konan ve “ben bunu yapabiliyorum”u ifade eden “son sonuç” olmadığını hissetmek, çıkan o sonucu ne derece başarılı kılar?

Görecelik kavramı gereği kesin cevaplar vermenin ne yazık ki mümkün olmadığı bu sorular, elbette ki havada kalacaktır. Bahsettiğim albümün hiçbir şekilde kötü olmaması ve hele hele İspanya gibi bu türde vasat ve altı bir ülkeden çıkıyor olması bile olumlu bir puanken, bir saattir böyle ağlayıp sızlanmam ilginç gelmiş olabilir. Ama işte arada oluyor böyle şeyler.

Promonun sunumu (daha doğrusu albümün sunumu diyeyim, çünkü Fast Beast Entertainment sağolsun hem basın bültenini, hem de albümün kendisi yollamış) gayet şık, müzisyenlik başta davulcunun muhteşem performansı olmak üzere çok iyi ve ortada death metal olsun da gerisi Kasımpaşa diyen çoğu kişiyi memnun edecek bir çalışma var. Onlar verilen puana 2 puan daha ekleyebilirler. Ama albümü çılgınlar gibi dinleyerek hatmedip de, bundan birkaç yıl sonra albümü duyduğunuzda, bu neydi ya hatırlayamadım” diye düşünürseniz, Baalphegor dendiğinde aklınıza gelen tek şey “çoğunlukla sıradan grupların çıktığı bir ülkeden gelen iyi grup” düşüncesiyse, o zaman neden böylesi iyi icra edilmiş bir albüme bu puanı verdiğimi anlayabilirsiniz (Bi daha da gelmem Nepal’e).

Kusura bakma Baalphegor; hep böyle uyuz değilimdir, size denk geldi.