Angela’nın katılımı ile ortamlara ayarı veren (müzikal anlamda demiyorum) Arch Enemy, death metalin en çok para kazanan, albüm satan ve tanınan birkaç grubundan biri haline gelmişti. Başlarda bir In Flames kopyası olarak nitelenen, ancak albümden albüme müzisyenliklerini ön plana çıkartarak melodik death metalin en “müzisyen” grubu haline gelen Arch Enemy, satış grafiğini ve turne sürelerini günden güne arttırarak, günümüz metalinin devler arenasında kendine bir yer edinmeyi başardı. Her ne kadar grup fazlasıyla kolay dinlenebilen -yabancılar buna “radyo dostu” diyor- bir müzik yapsa da, sonuçta ortada bir death metal olduğu açık.

“Anthems Of Rebellion” ile basına göre en iyi, bana göre ise en sıradan albümünü ortaya koyan grubun yeni albümü öncesindeki durumu, benim açımdan açıkçası biraz muallaktaydı. Zira “Anthems…” delice satmış ve Century Media tarihindeki en hızlı satan albüm olmuşsa da, müzikal anlamda grubun önceki çalışmalarının bütünlüğünü ve çeşitliliğini aratır nitelikteydi. Buna hit şarkı azlığı veya vurucu melodi noksanlığı deyin, sonuçta “Anthems…” bende ufak da olsa bir hayal kırıklığı yaratmıştı. Arch Enemy’nin eleştiriye konu olabilecek diğer bir yönü de, zamanla şarkıların çok daha kolay icra edilebilir hale gelmiş olmasıydı. Tabii ki Arch Enemy gibi solo atabilen pek fazla grup yok, ancak şahsen ben “Black Earth”, “Stigmata”, “Burning Bridges” veya “Wages Of Sin”deki şarkıları kendi başıma gitarla çalarken çok daha fazla eğleniyorum (Neyse ki “Doomsday…” bu konuda biraz daha olumlu bir portre çiziyor).

“Doomsday Machine” nedense bana gerektiği kadar promosyon yapılmamış bir albüm gibi geldi. “Anthems…” çıkmadan çok öncesinde her yerde haberlerine, afişlerine rastlıyordum, ancak “Doomsdsay…” için aynı şeyi söyleyemem. Bu kadar çok satan bir albümden sonra ortalığın “Doomsday Machine çıkıyooo!” diye yıkılmasını beklerdim. Albümün satın alışım bile tesadüf eseri oldu (“aaa… bu Türkiye’ye gelmiş mi yahu”). Kapak, grup fotoğrafı, şarkı sözleri ve sunum göz önünde bulundurulduğunda, “Doomsday Machine”in önceki albümlere, en azından “Burning…”, “Wages…” ve “Anthems…”e göre çok daha karanlık bir yapıda olduğunu söylememiz mümkün. Albüm kitapçığı da bu tavrı yansıtır nitelikte ve geleceğe -ve albüm ismine- atıfta bulunurcasına yıkım ve çöküş resimleriyle, nükleer atık ve toksik madde işaretleriyle dolu.

Şarkılara geçmeden önce, grubun bu albümde “Anthems…”den bile daha az hit şarkı yapmış olduğunu, hatta zaten böyle bir derdinin olmadığını gösterircesine bir tavır takındığını söylememiz mümkün. İlk dinleyişte “vay anam bu da neymiş” diyebileceğiniz parça sayısı, örneğin bir “Wages Of Sin”le kıyaslarsanız oldukça az. Açılışı yapan “Enter The Machine”, tıpkı bir önceki albümün açılışındaki “Tear Down The Walls” gibi kısa bir intro niteliğinde. Oldukça güzel bir giriş olduğunu söyleyebilirim. Sonrasında gelen ve albümün en iyileri arasında yer alan “Taking Back My Soul”, kalıplaşmış Arch Enemy beste yapılarından farksız, her şeyiyle bir Arch Enemy parçası. “Hep aynı şeyler…” diyenleri duyar gibiyim. Evet, açıkçası Arch Enemy -tıpkı Children Of Bodom gibi- bir süredir aynı albümü yapıyor. Bu hususta grubu eleştirmek mümkün. Son 2-3 Arch Enemy albümündeki şarkıları karıştırıp tekrardan albümlere dağıtsanız, göze batan pek bir şey -hiçbir şey- olmaz.

Grupları kıyaslamak ne kadar doğru olur bilmem, ama “müzisyenler” hatta “profesörler” grubu denen Arch Enemy ile müzikal gelişimin kitabını yazan Dark Tranquillity’nin son albümlerini karşılaştırırsak (ikisi de melodik death metal olarak adlandırıldığı için), ben asıl müzisyenler grubunu Dark Tranquillity olarak görüyorum (Dark Tranquillity zaten her açıdan Arch Enemy’den üstün, orası ayrı –Amott’lar kadar hızlı ve iyi solo atmayıversinler, o kadar olur). Demek istediğim şu ki, Arch Enemy aynı yemeği ikinci, üçüncü kez önümüze koyuyor. Bu yemek güzel ve lezzetli, ancak yine de bahsettiğim bu sorun pek aşılamayacakmış gibi gözüküyor (aynı durum Children Of Bodom için de geçerli) ve biz daha uzun yıllar benzer ve aynı albümden fırlamışçasına duran şarkılar dinlemeye devam edecekmişiz gibime geliyor. Kimilerinin “ne lan bu?”, hatta iyice saçmalayıp “hardcore olmuş” dediği In Flames’in nasıl doğru bir mantık izlediğini bu şekilde görüyoruz (eleştireceksen bari hardcore’un ne olduğunu bil de konuş). Aynı şekilde Dark Tranquillity, aynı şekilde Opeth’ten de söz edilebilir.

Yine de, bu kadar eleştirdiğim Arch Enemy’yi sevmediğim, kötülediğim düşünülmesin. Arch Enemy ne olursa olsun çok sağlam ve güçlü bir grup. Belki benzer albümler yapıyorlar, ama sonuçta kişilikli bir müzik yapıyorlar.
Nerede kalmıştık? Evet, “Taking Back My Soul” diyorduk. Bu şarkıda Dream Evil ve Nightrage’den tanıdığımız ve kimilerince dünya üzerindeki en iyi Yunan gitarist diye gösterilen Gus G.’nin “sweep’li mweep’li” delişmen bir de solosu var. İkinci sıradaki single ve klip parçası “Nemesis” de albümün iyilerinden. Fazlasıyla tahmin edilebilir ve “geyik” bir ana melodisi olsa da, sonuç olarak iyi bir şarkı. Özellikle Christopher’ın albümün giriş kısmında attığı ışık hızındaki kısacık solo, Jeff Loomis havaları estiriyor ve ağızlardan salya akıtmaya yetiyor.

“My Apocalypse”i 2.30’da giren kısım dışında oldukça vasat buldum. “Carry The Cross” tapping’li melodisi ve ritmik nakaratıyla, “I Am Legend/Out For Blood” sağlam riff’leri ve mükemmel davul kullanımıyla (çok kral bir blast beat bile attırmış Danielcan) öne çıkan diğer iyi parçalar. Grubun bu güne dek yazdığı kesinlikle en “acayip” şarkı olan ve oynak doğu ezgileriyle dumurlara uğratan enstrumantal “Hybrids Of Steel” (albümün bana göre kesinlikle en iyisi –en azından farklı ve cesur bir yaklaşımı olduğu için) ile nefis davul girişi ve taşıdığı hit potansiyeliyle öne çıkan “Machtkampf” bence albümün mutlak favorileri. Geri kalan şarkılarda, “Anthems’e konsalar da olurmuş” gibi bir hissiyata kapılabilirsiniz; dinleyin, sebebini anlarsınız.

Grubun en az hit şarkı taşıyan bu çalışmasını Arch Enemy sevenlere ve İsveç death metalinden hoşlananlara öneriyorum. Ama bu yıl çıkan bir “Character” varken, yani bu tür içinde bile daha yapılabilecek çoook şeyin olduğu kanıtlanmışken, kusura bakmasın ama Arch Enemy’nin de daha iyisini yapması gerekirdi. Bu iki grubu kıyaslamak belki doğru değil, ama kendini geliştirmek adına tüm sınırları aşan bir grup, ve yaklaşık olarak benzer türde müzik yapan ama ikidir aynı albümü çıkartan diğer bir grup olunca, insan ister istemez bir mukayeseye gidiyor. Çok sevdiğim bir grup için bu tabiri kullanmak istemesem de, vasatın az biraz üstü diyebileceğim bir albüm “Doomsday Machine”.

Belki işe yarıyor, ama aynı formül de bir yere kadar öyle değil mi?