Daha ikinci albümü “Once Sent From The Golden Hall” albümünde belliydi Amon Amarth’ın adını geniş kitlelere duyuracağı. Kimilerince Viking Metal diye adlandırılan bu müziği en iyi yapan grupların başında gelen Amon Amarth; “OSFTGH” sonrasında çıkardığı üç albümde de farklı ve kendine özgü sound’unu gözler önüne serdi ve her albümüyle biraz daha büyüdü, adını Avrupa death metal piyasasının en önemli grupları arasına yazdırdı.
Heybetli bir gitar tonuyla oluşan arka plandaki ses duvarının önüne serpiştirilen ve “Ben İskandinav’ım.” dercesine bağıran soğuk melodiler, epik nitelikteki besteler, Amon Amarth patentli riff’ler, gırtlaktan çıkan kusursuz bir death metal vokali gibi pek çok unsur; bu boyun ağrıtan grubun bugüne dek alıştığımız ve sevdiğimiz müziğinin değişmez parçalarıydı.

Grubun asıl patlamasını yaptığı, “Death In Fire” (akıl almaz bir şarkıdır.) parçasına klip çektiği ve artık türün en saygınları arasında ismini sağlamlaştırmasını, hatta Amerika’da turneye çıkmasını sağlayan “Versus The World” albümü sonrasındaki dönem; grup için önemli bir dönüm noktasıydı kanımca.
Şöyle ki; death metal dünyasındaki kimi gruplar kariyerlerinin başında iki, üç hatta bazen dört tane çok başarılı albüme imza atarlar. Bu albümler metal piyasası içinde büyük takdir görür, beğenilir. Ancak bu beğenme genellikle türün bağımlıları ve gerçekten bu müziği bilen, araştıran kesim içinde kalır ve grup yine de adını geniş kitlelere duyuramaz. Örneğin ilk üç albümü kanımca birbirinden kusursuz ve benzersiz olan Opeth’in asıl patlamasını “Still Life” albümü ile yapması gibi. Grubun bu albüm sonrası daha büyük bir şirkete geçmesinden, stüdyo olanaklarının ve turne uzunluklarının artmasından, bu bahsettiğim durum rahatça gözlemlenebilir.
İşte Amon Amarth’ta da durum biraz bu yöndeydi. “The Avenger” ve “The Crusher” her ne kadar çok iyi albümler olsalar da, grup bu albümler sonrasında hep alt grup olarak turladı ve yıllar önceki bir röportajında Johan Hegg’in de bahsettiği gibi, uzun süre bir headliner olmanın hayallerini kurdu.

Ve işte “Versus The World” ile grup bu arzusunun gerçekleştirdi. Bu nedenle “VTW” grup için önemli bir dönemeçti. Şimdi ise belki de “VTW”den daha önemli bir döneme girdi grup. Çünkü kendi piyasasında adını sağlamlaştırdı. Artık Amon Amarth dendi mi herkes grubu biliyor, belli bir kalite bekliyor.
Ve bu nedenle; kanımca grubun gelecekte de adından söz ettirmesi açısından, bu ilk büyük patlamasının ardından çıkaracağı “Fate Of Norns” albümü büyük önem taşıyordu.
Albümün grup için öneminden bahsettikten sonra, şimdi biraz da albümün müzikal yönü hakkında yorum yapalım.
“FON” ile ilgili söylenebilecek ilk şey; grubun bu albümde önceki yapıtlarından daha farklı bir müzikal yön çizmiş olması. Şöyle ki; albüm diğer Amon Amarth albümleri yanında oldukça orta tempoda devam ediyor. Alışık olduğumuz gaz girişler bu albümde göze çarpmıyor. Şarkıların büyük kısmı yine çift kroslu davullardan oluşuyor olsa da, çoğu ağır ve orta tempolu.
Ancak albümü yanlızca bir, iki kez dinleyip bunun iyi bir seçim olmadığını söylemek sanırım çok da sağlıklı bir yorum değil. Ben de dahil olmak üzere, grubun önceki albümlerindeki saldırganlığı ve öfkeyi çok sevenlerin; albümü çok kereler dinlemeden “Amon Amarth yavaşlamış.” gibi bir yorum yapması açıkçası biraz yüzeysel kalıyor. Evet, bu albüm Amon Amarth’ın en yavaş albümü. Ama müzikaliteye bakarsak; hiç de es geçilmeyecek, aksine üstünde önemle durulması gereken bir çalışma var karşımızda.

Şarkılardan bahsedecek olursak, “FON” da her Amon Amarth albümü gibi mükemmel ve gaz bir parçayla açılıyor. “An Ancient Sign Of Coming Storm” adlı bu parça; Amon Amarth’ı Amon Amarth yapan her türlü detayı ve güzelliği içinde barındırıyor.
Amon Amarth seven herkes bilir ki, grubun hızlı şarkılarında bile her zaman bir hüzün vardır. Tüm müziği yazan Olavi Mikkonen, bu kederli melodiler konusunda kesinlikle çok başarılı. İşte bu albümde de, bu keder ve hüzün en yüksek oranda hissediliyor.
İkinci parça “When Death Seems To Dwell”; grubun “OSFTGH” albümündeki “Amon Amarth” adlı parçaya benzer bir şekilde başlıyor ve Johan’ın farklı vokal denemeleri ile oldukça güzel bir hal alıyor. Epik yapıdaki “Fate Of Norns”; çift gitarın tüm güzelliklerini ortaya seren mükemmel bir parça. Beşinci şarkıya geldiğimizde, çoğu parçada hakim olan hüzün havası “Valkyries Ride” ile yerini saldırganlığa bırakıyor. Eski Amon Amarth’ı çağrıştıran bu parça; albümün en gaz girişli parçası.
Konserlerde sırt ağrılarına neden olacak, hem gaz hem de son derece damar bir şarkı olan, hatta kanımca albümün en güzel parçası “Persuit Of Vikings” (grup bu parçaya klip çekebilir.) ve kapanışı yapan, “The Avenger”dan fırlamışçasına duran “Once Sealed In Blood” da albümün dikkat çeken diğer parçaları.
Lirikal bazda konsept bir albüm olan “FON”un bir diğer farklılığı da kapak çalışması. Grup ilk kez alevli bir kapak yerine, konsept yapıyı ifade eden bir kapak kullanmış ve açıkçası bu da iyi olmuş.

Son sözlere geldiğimde; kendini tekrar etmek ve sadece bulduğu formül işe yaradığı için birbirinin kopyası parçalar yazmak yerine, içlerinden ne geliyorsa onu yapan, samimi, içten ve dürüst bir grubun yazdığı, müzikal olarak kesinlikle üstün bir albüm görüyorum “Fate Of Norns”a baktığımda.
Bu albümü dinlediğimde; hüzünlü, kederli ve acılarını içine gömmüş bir halde yerde yatan; ancak buna rağmen gözyaşlarını silerek düştüğü yerden ayağa kalkan ve soğuk rüzgarlar arasında koşarak saldırıya geçen bir imge geliyor gözümün önüne.

Kesinlikle çok soğuk, hüzünlü ve kederini insanın içine işletircesine içten bir albüm.